Kobieta

Kobieta jest zagadką. Łamigłówką rozsypaną na podłodze, która nie jest w stanie sama się ułożyć. Drzwiami, które zapraszają do środka, o ile będziesz w stanie je otworzyć. Mężczyzna jest kluczem, który próbuje na oślep dopasować do jakiegoś zamka. Kobieta jest zamkiem, który czeka aż pojawi się odpowiedni klucz. By ją zdobyć, należy sobie uświadomić, że wszystko jest w niej tylko grą i nic nie jest do końca prawdziwe. Nie ma żadnego kierunku, a za uśmiechem kryje się tylko uśmiech. Kobieta jest ideą pozbawioną kształtu, ruchem pozbawionym uzasadnienia. Jest snem, za którym nie stoi żadna interpretacja. Okładką do nieistniejącej książki. To my musimy nadać jej kierunek. Wypełnić znaczeniem. Wyjaśnić ją i właściwie odczytać. Bo być kobietą znaczy być odkrywaną i zdobywaną. Przy czym każda prawdziwa kobieta wydaje się niemożliwa do zdobycia. Pytanie tylko jak poradzimy sobie z tą niemożliwością, z tym pozornym brakiem szans. Istnieją kobiety, które są jak wąwóz Samosierra. Jak podejście zimą na K2. Być nieosiągalną to ich sposób bycia. Dostajemy od nich tylko ułamki szans. Ich spojrzenie jest nieskończenie odległe, ich usta zaśnieżone i milczące, a pewność siebie nie ma granic. Trzeba umieć znaleźć rysę na tej doskonałej powierzchni. Odkryć miejsce, w którym się ono załamuje. Bo choć to my, mężczyźni, kreślimy szkic w naszym życiu tak, jak nam się to podoba, ale to one są kolorem, który się na tym szkicu pojawia. I bez nich jesteśmy nikim. Wierszem, który się nie rymuje. Zwycięstwem, które nie cieszy. Idealnym życiem pozbawionym radości.