Kryzys gospodarczy

Światowy kryzys gospodarczy zatacza coraz szersze kręgi. Dopóki ujawniał się jedynie w obniżającej się stopniowo pensji, kolejnych zwolnieniach i coraz bardziej napiętej atmosferze na ulicy, człowiek nie przejmował się tym za bardzo. Dopóki mówiło się o nim w telewizji i pisało w gazetach reagował na to tak, jak reaguje się na zdjęcia głodujących w Afryce. Ze smutkiem, ale bez przesady. Kiedy jednak wszedłem któregoś dnia do kuchni naszego biura i zobaczyłem, że paczka z cukrem, która zwykle była 2-kilogramowa, zmieniła się w półkilogramową poczułem po raz pierwszy, że kryzys uderzył we mnie. Że sytuacja jest poważna. Żarty się skończyły i dojść może do najgorszego. Bowiem z punktu widzenia przeciętnego urzędnika biurowego nie ma nic gorszego jak brak możliwości zrobienia sobie herbaty. Albo kawy. Pracownik taki zniesie wszystko: upokorzenia, brak wypłaty w terminie, niską temperaturę, niemiłego szefa, niewygodny fotel, stałe inwigilowanie, a nawet molestowanie seksualne. Niech jednak na jeden dzień zabraknie wody, a  dojść może do rozruchów. Niech nie będzie w lodówce mleka, a na szafce cukru, albo popsuje się czajnik i wszystko stanie w jednej chwili. Cały idealnie naoliwiony system, cała doskonale pomyślana gospodarka światowa, zablokuje się niczym rower z przerwanym łańcuchem. Bo stoi to wszystko na maleńkim, z pozoru nic nie znaczącym, punkcie podparcia. Niczym olbrzymi zapaśnik sumo na drobniutkich, rachitycznych nóżkach. Pchnij go leciutko, ale w odpowiednim momencie, a wywali się i nie będzie w stanie się pozbierać.