Trudne początki

Myślę, że z miłością jest jak ze strzeleniem gola w piłce nożnej. Potrzeba bardzo wielu rozmaitych zbiegów okoliczności, by się pojawiła. To, że spotkasz idealnie do ciebie pasującą kobietę, wcale nie oznacza, że z nią będziesz. Możecie być stworzeni dla siebie, fizycznie i psychicznie, i się nie zauważycie. Możecie być swoimi bratnimi duszami i dopełniać się niczym dwie strony tej samej monety, a nie przebrniecie przez pierwszą randkę. Przede wszystkim, wcale nie jest tak łatwo kogoś poznać. Większość ludzi jest nieśmiała i jeżeli tylko spotka kogoś, kto się im fizycznie podoba, od razu zaczyna się pocić, denerwować i gadać głupoty. Choćbyśmy nie wiem jacy byli luźni, zachowujemy się jakbyśmy połknęli szczotkę. Choćbyśmy nie wiem jakie mieli poczucie humoru, nie jesteśmy w stanie wykrztusić najprostszego żartu. A zagadani czujemy pustkę w głowie i nie wiemy co powiedzieć. Jednym słowem w najważniejszym momencie całkowicie kompromitujemy się. Wykazujemy się wszystkim, poza tym, że jesteśmy dojrzali i atrakcyjni. A luźni jesteśmy tylko jak widzimy kobietę, która zupełnie nam się nie podoba. Czyli jakby na to nie patrzeć odwrotnie niż by powinno być, gdyby to wymyślił ktoś z głową. Nawet jednak gdy uda nam się poznać kogoś, kto nam się podoba i rozpościera się przed nami świetlana wydawać by się mogło przyszłość, to istnieje doprawdy milion rzeczy, które może się po drodze schrzanić. Po pierwsze oboje musicie być akurat w odpowiednim momencie swojego życia, żeby właściwie na tę całą miłość zareagować. Nie może być na to ani za wcześnie, ani za późno. Kobieta nie może być akurat w kimś zakochana. Nie może też być w fazie szaleństwa i ogólnej rozwiązłości. Ani w sytuacji, gdy ktoś już złamał jej serce i z tego powodu „nie wierzy już w miłość”. Bo wtedy to nawet Enrique Iglesias do spółki ze swoim ojcem nic tu nie poradzi. Kobieta, którą poznajemy, powinna być przygotowana na przyjęcie nas i chłonięcie tego, co do niej mówimy, wszystkimi swoimi członkami.

Nawet jednak wtedy na drodze do odpowiedniego poznania się stanąć może nieskończona wręcz ilość problemów i problemików. Zasada jest taka, że dopóki kobieta nie nabierze do nas odpowiedniego zaufania, wszystko co nieuważnie chlapniemy może zostać wykorzystane przeciwko nam. Jeżeli nam już ufa i nas kocha, to nic już nie zauważy. Wtedy wszystkie nasze cechy są wspaniałe, a głupoty które pleciemy warte zanotowania i oprawienia w ramki. Do tego jednak momentu kobieta, nawet jeżeli wstępnie zainteresowana mężczyzną, dość szybko jest gotowa, w razie potrzeby założyć, że ten jest cynicznym draniem i bydlakiem bez krzty moralności. Wystarczy jeden nieopatrzny ruch i jesteśmy skreśleni. I drugiej szansy możemy już nie dostać. Bo raz popsuta znajomość zwykle już popsuta zostaje. Kobieta, jako istota o chwiejnym podejściu do rzeczywistości, bardzo szybko może przejść od miłości do nienawiści, o ile ta pierwsza nie była zbyt głęboka. Ot, nagle przestajemy się jej pozytywnie kojarzyć i po sprawie. Dlatego czasem bywa tak, że poznajemy kobietę, która wydaje się wprost dla nas stworzona. Jest ładna, ma ładną figurę, miłą osobowość, jest radosna i pełna życia. Reaguje na nas i śmieje się z naszych dowcipów. No doprawdy nic tylko z miejsca się z nią żenić. Ale mimo to nic z tego nie wychodzi. Bo bywają znajomości z gruntu pechowe. Takie, w których wszystko z niewiadomych powodów sprzysięga się, by się nie udały. Nagle okazuje się, że ludzi nie wiadomo dlaczego rozdziela tysiące kilometrów (jakby nie mogli mieszkać w sąsiednich blokach). By pokrzyżować nam plany pojawia się kryzys ekonomiczny. Nieporozumienie goni nieporozumienie. Jedna nieopatrzna uwaga – kolejną. I powiem wam, że z takimi rzeczami się nie wygra. Choćbyśmy pękli to nic nie osiągniemy. No ale co zrobić? I na prostej drodze można sobie zęby wybić...