Zagadka ukryta w snach

Od razu muszę się wam przyznać, że jestem osobą cierpiącą na poważne dolegliwości psychiczne. To tak gwoli wyjaśnienia. By uniknąć nieporozumień. I można powiedzieć, że zawsze tak było. Chociaż kiedy byłem dzieckiem nie było to jeszcze takie wyraźne. Można było mieć nadzieję, że jestem tylko odrobinę ekscentryczny. Inny, co nie znaczy gorszy. Wręcz przeciwnie. Zawsze miałem poczucie, że jestem lepszy od innych. Na swój sposób wyjątkowy.

Zacznijmy jednak naszą opowieść od początku. To znaczy od pierwszej chwili, kiedy odkryłem w sobie pewne zdolności, których co prawda nigdy do końca nie potrafiłem zrozumieć, ani wytłumaczyć, niemniej jednak cieszyłem się, że je posiadam.

Zawsze bardzo lubiłem śnić. Można powiedzieć, że byłem urodzonym marzycielem. Co nie jest bardzo niezwykłe w przypadku dzieci, nieco bardziej wrażliwych od pozostałych i nieco bardziej nieśmiałych. Posiadałem bogatą wyobraźnię. Szybko też doszedłem do wniosku, że zbyt bogatą, bym mógł nawet w połowie zrealizować w prawdziwym życiu to, co roiło się w mojej głowie. W moim umyśle powstawały historie, którym rzeczywistość nie było zdolna sprostać. Moje aspiracje przekraczały wielokrotnie możliwości, które otrzymałem do ich realizacji.

Dlatego też tak chętnie uciekałem w sen. W nieskrępowane twory dziecięcej fantazji. Tam nie czułem żadnych ograniczeń. Materia nie stawiała mi żadnego oporu. Byłem całkowicie panem sytuacji. Moje sny mieniły się wszystkimi barwami tęczy. Tętniły emocjami, których tak brakowało mi w moim normalnym życiu. Tylko śniąc oddychałem pełną piersią. Tylko we śnie byłem tym, kim naprawdę chciałem być.

Każdego dnia czekałem z utęsknieniem na noc, kiedy mogłem się oddać temu, co pragnąłem robić. Chciałem śnić. Życie, to zwyczajne, prawdziwe, nie interesowało mnie zbytnio. Nie miałem ambicji, by cokolwiek w nim osiągnąć. Nie widziałem celu, by się starać. Sen był moją twierdzą. Moim domem. I nikt oprócz mnie nie miał dostępu do tego, co się tam działo.

We śnie byłem podziwiany i kochany. Rzucałem na kolana największych tego świata. Władcy klękali przede mną, a piękne kobiety mdlały z pożądania u moich stóp. Kiedy chciałem pustoszyłem stepy Azji jako nieujarzmiony król Hunów. Budowałem okręty i starożytne akwedukty. Jako pierwszy opłynąłem przylądek Horn. I to kilkakrotnie. Dla zabawy zmieniałem bieg historii. Byłem tyranem i największym kochankiem. Nie było takiej rzeczy, przed którą nie cofnąłbym się.

Nic dziwnego, że żyjąc tak intensywnie we śnie, moje prawdziwe życie, to na jawie, było przeze mnie coraz bardziej zaniedbywane. Coraz bardziej spychałem je na margines. Zresztą po cóż miałbym przywiązywać do niego wagę, skoro śniąc doznawałem wszystkiego, o czym każdy z nas marzy. To zaspokajało wszystkie moje potrzeby. Nie pragnąłem niczego innego. Chciałem tylko śnić i, o ile to byłoby możliwe, nie budzić się wcale.

Zawsze żałowałem, że gdy budzę się rano, najpiękniejszy nawet sen, najbardziej realny, znika i to znika bezpowrotnie. Choćbym nie wiem co robił, jak usilnie pragnął go zachować, rozpływał się i przestawał istnieć. Drażniło mnie to. Cierpiałem z tego powodu. Gdy byłem już dorosły, postanowiłem rzucić pracę, którą się zajmowałem i do której straciłem już zamiłowanie, i poświęcić wszystkie swoje siły, cały posiadany czas, by odkryć sposób kontroli i zachowania snów. Oczywiście nie w pudełku, ale w moim umyśle.

Spędziłem całe godziny i dni na rozmaitych eksperymentach. Wypróbowywałem najdziwniejsze pomysły, jakie przychodziły mi do głowy. A możecie mi wierzyć, że do głowy przychodziło mi znacznie więcej niż przeciętnemu człowiekowi. Któregoś dnia moje wysiłki zostały nagrodzone. Odkryłem drzwi, wiodące do poskromienia tego, na czym najbardziej mi zależało. Okazało się, że wystarczy zaraz po przebudzeniu wykonać pewną czynność, wypowiedzieć pewne słowa, by sen zapisał się w odpowiednim miejscu i by można go było następnie kontynuować następnej nocy. To okrycie zmieniło moje życie.

Kolejne eksperymenty doprowadziły mnie do całkowitej kontroli nad tym, co śniłem. Potrafiłem wyśnić ten sam sen wielokrotnie. Nie byłem już zaskakiwany tym, co mi się śniło. Można powiedzieć, że spenetrowałem krainę snów wszerz i wzdłuż. Bardziej, niż być może ktokolwiek przede mną. Byłem teraz panem tego królestwa. Władcą absolutnym. Znałem wszystkie rządzące nim reguły. Wszystkie klucze znajdowały się wyłącznie w moim ręku.

W tym momencie zaczęło się jednak dziać coś, czego nie przewidziałem. Początkowo starałem się nie dostrzegać efektów ubocznych tego, co robię. Byłem zbyt zdeterminowany, by doprowadzić swą pracę do końca. Nie uzmysławiałem sobie konsekwencji tego, co chcę zrobić.

Tymczasem osiągnięcie ciągłości w sferze snów zaowocowało postępującą utratą owej ciągłości w moim normalnym życiu. Nie wiem zresztą dlaczego. Może wyłącznie z tego powodu, że natura w swej istocie zawsze dąży do równowagi i nadmiar jednej rzeczy musi nieodmiennie towarzyszyć niedoborowi innej.

Zaczęło się od rzeczy banalnych. Nie potrafiłem sobie przypomnieć jaki jest dzień tygodnia. Miałem też wrażenie, że obecny dzień przeżyłem już dzień wcześniej. Bywało, że budziłem się dnia poprzedniego. Poza tym nie dostrzegałem, by to, co robiłem wcześniej, miało konsekwencje dnia następnego. Spotykałem ludzi, których wcześniej znałem i ci nie poznawali mnie. Lub odwrotnie. Widziałem takich, którzy witali mnie jak przyjaciela, podczas gdy ja nie mogłem sobie przypomnieć, bym ich kiedykolwiek spotkał.

Najgorsze nastąpiło jednak później. Pewnego dnia obudziłem się i stwierdziłem, że nie poznaję miejsca, w którym jestem. Nigdy tu wcześniej nie byłem. I z całą pewnością nie było to mieszkanie, w którym położyłem się spać dnia poprzedniego. Jak się okazało nie było to najbardziej zaskakujące odkrycie, jakie miałem tego dnia poczynić. Gdy wstałem okazało się, że nie poznaję swoich dłoni i nóg. Spojrzałem w lustro i uświadomiłem sobie, że jestem kimś zupełnie innym.

Możecie sobie wyobrazić szok, jakiego doznałem. Byłem dość pewny, że przeżywam rodzaj załamania nerwowego, prawdopodobnie ściśle związanego z eksperymentami, jakie prowadziłem. Pamiętam, że był to dla mnie trudny dzień. Próbowałem tylko przeczekać go jakoś, w nadziei, że sen pozwoli mi wrócić do punktu wyjścia. Że obudzę się z tego, co przeżywam, niczym z nocnego koszmaru. Okazało się jednak, że to, co nastąpiło tego dnia, miało się powtarzać za każdym razem. Że było rodzajem schematu, lejtmotywu, który miał od tego czasu rządzić moim życiem.

Gdy obudziłem się kolejnego dnia znów byłem w innym mieszkaniu i w innym, nieznanym mi ciele. I tak było za każdym razem od tej pory. Ilekroć budziłem się, byłem kimś zupełnie innym. Zawsze mężczyzną, czasem chłopcem, czasem staruszkiem w podeszłym wieku. Osoby nigdy nie powtarzały się. Mało tego. Okazało się, że za każdym razem jest dokładnie ten sam dzień. Dokładnie 17 maja 2010 roku. Dzień, w którym doprowadziłem mój eksperyment do końca.

Pierwszą moją reakcją na to, co się dzieło, było przerażenie. Nie wiedziałem co robić i jak się zachować. Budziłem się obok nieznanych mi żon i kochanek. Pośród gromadek dzieci, nazywających mnie tatą. W samym środku kryzysów małżeńskich, a nawet kłótni i rozwodów. Raz czy dwa razy ocknąłem się w objęciach mężczyzny. Co, mimo że nie jestem homofobem, było dla mnie lekkim szokiem.

Na pewno też przestraszyłem się. Próbowałem więc wszystko odwrócić. Cofnąć się do miejsca, w którym byłem wcześniej. I odzyskać moją własną, utraconą tożsamość. Zapragnąłem być sobą, chociaż nigdy wcześniej nie czułem specjalnego przywiązania do mojego własnego „ja”, z którym obnosiłem się na jawie.

Przestałem więc robić rzeczy, których odkrycie kosztowało mnie tak wiele wysiłku. Ku mojemu zdziwieniu nic to jednak nie dało. Nie robiłem nic, mimo to sen, który śniłem, był kontynuowany dalej, każdej następnej nocy. To, co mi się śniło kontrolowałem całkowicie, swą myślą i, częściowo, podświadomością. Nie potrafiłem tego przerwać. Byłem w potrzasku.

Gdy sobie to uświadomiłem popadłem w odrętwienie, a następnie swego rodzaju pogodzenie się z losem. Pomyślałem, że być może sytuacja, w której się znalazłem wcale nie jest taka straszna i przy pewnym pozytywnym podejściu do sprawy, może być nawet czymś pozytywnym. Zwłaszcza dla kogoś obdarzonego pewną wyobraźnią.

Zacząłem więc z premedytacją korzystać z tego, co się działo. Bawić się tą sytuacją. Wykorzystywać to, że nic, co robiłem nie miało dla mnie większych konsekwencji. Miało je tylko dla kogoś, kim byłem przez jeden dzień. Mogłem być całkowicie nieodpowiedzialny. W 24 godziny wydać oszczędności czyjegoś życia. Popsuć czyjąś mozolnie budowaną karierę i doskonale zapowiadający się związek. Nie musiałem chodzić do pracy. A nie ważne ile wypiłbym, następnego dnia nigdy nie miewałem kaca. Chyba że osoba, w którą się wcielałem wypiła coś dnia poprzedniego.

Po jakimś czasie stwierdziłem, że tego typu życie może być nawet ciekawsze od snów, które mi się śniły. Pierwszy raz poczułem, że wszystko jest tak, jak być powinno. Żyłem życiem całkowicie beztroskim. Pozbawionym jakichkolwiek problemów. Cokolwiek się działo, trwało tylko jeden dzień. Wszystko było zabawą, kolejnym eksperymentem. Nie interesowała mnie przyszłość. Chciałem tylko jednego. By to, co się dzieje, trwało w niezmienionej formie jak najdłużej. Choćby do końca świata.

W pewnej chwili to podejście, które prezentowałem uległo jednak zmianie. I stało się to w najbardziej zaskakujący dla mnie sposób. Taki, który nigdy nie przyszedłby mi do głowy. Szedłem akurat ulicą, gdy minął mnie jakiś mężczyzna. Przechodził blisko i dość mocno potrącił mnie ramieniem. Zdenerwowało mnie to. Od kiedy każdego dnia byłem kimś innym nie czułem respektu przed nikim i nikomu nie pozwalałem sobą pomiatać. Dogoniłem go więc i szarpnąłem za ramię. Gdy odwrócił się do mnie stwierdziłem, że jego twarz wydaje mi się znajoma. Zachowanie również.

Jakież było moje zdziwienie, gdy okazało się, że to ja sam, ale sprzed mniej więcej miesiąca. Po raz pierwszy spotkałem, że się tak wyrażę, samego siebie, chociaż z perspektywy wydawać by się mogło, że było to nieuniknione. Większość razy budziłem się w tym samym, rodzinnym mieście. Dość dużym co prawda, ale z pewnością nie wystarczająco dużym, by tego typu sytuacji uniknąć. Gdy doszło do tego pierwszego spotkania (potem było ich jeszcze kilka), sytuacja stała się nerwowa. Jako że ja sprzed miesiąca nie wiedział, bo wiedzieć jeszcze nie mógł, że ja obecny jestem mną obecnym. To znaczy ja go poznałem, ale on mnie poznać nie miał prawa.

W związku z tym dostałem od niego potężny cios w zęby, od którego zakręciło mi się w głowie i przewróciłem się na chodnik. Ja sprzed miesiąca, nieco wyższy ode mnie i bardziej krępej budowy ciała, zaczął mnie kopać i rzucać w moje strony potok wyzwisk. Nie byłem w stanie nic zrobić, zwłaszcza, że przypomniałem sobie, jak przed miesiącem właśnie, pobiłem na ulicy nagabującego mnie mężczyznę. Wiedziałem więc, że opór jest bezcelowy. Ja sprzed miesiąca skopał mnie tak, że aż odwieziono mnie na pogotowie.

Leżąc na kozetce, jeszcze zanim zapadłem w sen, który był dla mnie wybawieniem, uświadomiłem sobie coś. Że wbrew temu co sądziłem, to, co robię, ma jednak, lub może mieć określone konsekwencje. I dla mnie i dla innych ludzi, z którymi się spotykam. Zrobiło mi się wstyd. Za te wszystkie rzeczy które robiłem i obiecałem sobie, że od tej pory będę podchodził do daru, który otrzymałem od natury, z większą ostrożnością.

Odtąd gdy budziłem się w jakimś nieznanym mi ciele, zachowywałem się już grzeczniej. Nie szalałem przy użyciu nie swoich kart kredytowych, nie zrywałem z nie swoimi narzeczonymi, nie sypiałem z siostrami swoich żon i nie wrzucałem psów sąsiadów do zsypu na śmieci. Wciąż się bawiłem, ale już nie w tak szalony sposób. Można powiedzieć, że zacząłem dostrzegać ludzi, którzy byli wokół mnie. Przynajmniej o tyle o ile.

I tak właśnie miała się sytuacja, gdy zaistniały wydarzenia, o których od początku chciałem wam opowiedzieć. Do których cała ta historia zmierza. Pewnego dnia, choć był to w zasadzie ten sam dzień co zwykle, obudziłem się, jakby nigdy nic. Byłem mężczyzną, na oko 30-35-letnim, oczywiście zupełnie mi nieznanym. Jak za każdym razem przeszukałem dom, by stwierdzić, kim jestem i jak się nazywam. Tym razem jednak nie udało mi się odnaleźć żadnych dokumentów. Niewątpliwie mieszkałem sam i byłem średnio zamożny. Ubrałem się w najlepszy strój, jaki znalazłem w szafie, zjadłem płatki z mlekiem i wyszedłem z domu.

Przez cały dzień włóczyłem się po mieście, bez wyraźnego celu. Zjadłem obiad w niezłej restauracji, nie przesadnie drogiej jednak, bo facet, którego widziałem w lustrze wyglądał mi na przyzwoitego gościa i nie miałem zamiaru puszczać go z torbami. Wieczorem wróciłem do domu. Gdy wchodziłem usłyszałem dzwonek telefonu komórkowego, który zostawiłem na stole. Generalnie nie odbierałem telefonów, bo rozmowy z nieznanymi mi ludźmi, na nieznane mi bliżej tematy, były zwykle więcej niż jałowe. Z nudów popatrzyłem jednak na wyświetlacz i zobaczyłem, że ktoś dzwonił do mnie tego dnia już 6 razy.

Pomyślałem, że może to być coś ważnego i postanowiłem przesłuchać automatyczną sekretarkę. Było to z pewnością bezpieczniejsze niż oddzwanianie do tej osoby i wykazywanie się przed nią kompletną demencją. Na sekretarce znajdowała się jedna nie odsłuchana wiadomość z dnia dzisiejszego. Jakiś męski głos mówił w niej: „Dzień dobry. Moje nazwisko nic panu nie powie. Mimo to dzwonię w bardzo ważnej sprawie. Grozi panu śmiertelne niebezpieczeństwo. Proszę koniecznie przyjść na ulicę Elie Street, mieszkanie 5, dzisiaj wieczorem, o godzinie 20-tej”.

Głos był zdenerwowany, ale jednocześnie brzmiał szczerze. Spojrzałem na zegarek. Była mniej więcej 19-ta. Zastanowiłem się nad tym, co powinienem zrobić. Miałem zwykle zasadę nie pakowania się w tego typu afery, ale tym razem sprawa wyglądała poważnie. Pomyślałem, że jeżeli nie pójdę pod wskazany adres, osoba, w której ciele jestem obecnie, może mieć poważne kłopoty dnia następnego. Bo nie można było wykluczyć, że jest jakiś dzień następny, pomimo że ja go nigdy nie doświadczałem. Musiałem więc jakoś zareagować.

Z drugiej strony nie bałem się zbytnio konsekwencji. Nie sądziłem, że może mi się stać coś złego. Wciąż uważałem, że to, co rozgrywa się na jawie, jest zasadniczo mniej ważne od tego, co mi się śni. Nawet jeżeli w tym momencie bardziej skupiałem swą uwagę na tym pierwszym. Pomysł, że ktoś może pozbawić mnie życia wydawał mi się niedorzeczny. Mniej więcej w taki sam sposób, w jaki nonsensem wydaje się dla normalnego człowieka myśl, że umierając we śnie umiera się naprawdę.

Znałem ulicę Elie Street i dotarłem tam przed 20-tą. Ciemniało już. Odnalazłem wskazany adres. Był to rozległy jednopiętrowy dom. Byłem pewien, że nigdy nie byłem w jego środku. Przed domem nie było żadnego samochodu. Wewnątrz nie paliło się żadne światło. Podszedłem bliżej. Już mówiłem, że byłem bardzo odważny.

Jak się okazało, drzwi były otwarte. Zapukałem, a że nie usłyszałem odpowiedzi, wszedłem do środka. Zapaliłem światło  i zacząłem przechadzać się po domu. Był zupełnie pusty. Jego wyposażenie było zupełnie standardowe. Nic szczególnego nie uderzyło mnie w oczy. Przebywałem akurat w rozległym salonie, gdy usłyszałem, że ktoś otwiera drzwi wejściowe i wchodzi do środka. Zanim zdążyłem zareagować rozległ się dźwięk samochodu, podjeżdżającego pod dom. Wyjrzałem przez oknoi zobaczyłem jakiegoś faceta. Wysiadł z auta i rozejrzał się. Nie znałem go. Po chwili szybkim krokiem wszedł do środka.

W następnym momencie otworzyły się drzwi, wiodące do pokoju, w którym przebywałem i w drzwiach ukazał się inny obcy mi mężczyzna. Najwidoczniej był to ten, który wszedł do domu jako pierwszy. Popatrzył na mnie zdziwiony, ale nic nie powiedział. Przez moment oboje staliśmy bez ruchu i bez słowa.

To, co się zdarzyło później przypominało zły sen. Zobaczyłem jak ktoś podbiega od tyłu, uzbrojony w długi, bejsbolowy kij i z całej siły uderza tego pierwszego w głowę. Uderzony padł jak ścięty. Krew z jego rozbitej głowy wylała się na dywan szerokim strumieniem. Zamarłem zupełnie. Nigdy wcześniej nie widziałem martwego człowieka. A mężczyzna uderzony kijem niewątpliwie nie żył. Gdy oderwałem od niego wzrok spostrzegłem, że ten, który stał, to był ten sam, którego widziałem wysiadającego z samochodu. Dopiero po chwili dotarło do mnie, że jego mina jest jakaś dziwna. Jakby był tak samo zaskoczony i przerażony tym, co się stało.

Wypuścił kij z rąk i oparł się o ścianę. Wyglądało na to, że wszystkie siły witalne uciekły z niego. Postanowiłem wykorzystać ten moment. Skoczyłem do przodu, odepchnąłem go i już po kilku susach znalazłem się przy drzwiach frontowych. Otworzyłem je i wypadłem na podjazd. Cisza, którą słyszałem za sobą sugerowała, że napastnik nie zareagował i wciąż tkwił w obezwładniającym letargu. W tym momencie przemknęło mi przez głowę, że muszę coś zrobić, zanim wezmę nogi za pas. Może zanotować jego numer rejestracyjny? Ale co, jeżeli to samochód kradziony? Nie bardzo wiedziałem co robić.

Wtedy właśnie zobaczyłem na fotelu pasażera leżącą komórkę. Nie zastanawiając się zbytnio otworzyłem drzwi samochodu, porwałem telefon i zacząłem uciekać. Wszystko to trwało może z 10 sekund. Dopiero w tym momencie usłyszałem, jak drzwi frontowe otwierają się. Gdy napastnik rzucił się za mną, wybiegałem już na ulicę i nic nie było w stanie mnie zatrzymać. Na szczęście byłem zdecydowanie bardziej wysportowany od tego, który mnie gonił. Choć na pewno żadna w tym moja zasługa. Słyszałem, jak coś krzyczy do mnie, ale nie miałem nawet ochoty słuchać, co to było.

Gdy uciekłem wystarczająco daleko postanowiłem przemyśleć całą sprawę. Wiedziałem, że muszę coś zrobić. Zapobiec jakoś temu, co się stało. Jednocześnie nie wiedziałem za bardzo jak. Z pewnością należało zacząć od ustalenia kim jest napastnik lub ofiara. Następnie trzeba dotrzeć do jednego lub drugiego. Tylko co zrobić z napastnikiem, jeżeli się już go odnajdzie? Wydać policji? Za czyn, który dopiero ma popełnić? Poza tym już widzę minę policjanta, gdy zaczynam wyjaśniać skąd wiem to, co wiem.

Lepszym rozwiązaniem wydawało mi się dotrzeć do ofiary. I zrobić wszystko, by ją ochronić. Tylko jak ustalić jej personalia? Przyglądałem się komórce, którą zdobyłem i nagle mnie olśniło. Wysoce prawdopodobne jest, jak stwierdziłem, że napastnik znał ofiarę i sam zwabił ją właśnie pod wskazany adres. Morderstwo musiało być zaplanowane. Przynajmniej na takie wyglądało. Zacząłem więc przeglądać listę wybieranych ostatnio numerów. Jak się okazało zabójca kilkakrotnie tego dnia dzwonił pod ten sam numer.

Jeżeli jest to numer telefonu ofiary, myślałem, gdy zadzwonię na niego, nikt nie powinien się odezwać. Drżącymi dłońmi zrobiłem to więc i w odpowiedzi usłyszałem pociągły dźwięk dzwonka. Niewątpliwie telefon, na jaki dzwoniłem, był włączony, ale nikt go nie odbierał. Powtórzyłem tę czynność kilkakrotnie, z takim samym rezultatem. Gdy dzwoniłem zbyt długo włączyła się automatyczna sekretarka. Męski głos powiedział: “Tu John Wilson. Po sygnale proszę zostawić wiadomość”. Nie muszę chyba mówić, że nie znałem ani tego głosu, ani nazwiska John Wilson. Wszystko wskazywało jednak na to, że należały do mężczyzny, który został tego dnia zamordowany.

Zapamiętałem jego numer telefonu i zmęczony poszedłem spać. Chyba pierwszy raz w życiu byłem tak zaaferowany, że sen, który mi się przyśnił nie wywołał we mnie nawet cienia zainteresowania. Chciałem by jak najszybciej się skończył. Chciałem z powrotem znaleźć się na jawie i rozwiązać zagadkę zabójstwa. A także uratować Johna Wilsona. O którym nic nie wiedziałem.

Gdy tylko się obudziłem zerwałem się na równe nogi. Na szczęście pamiętałem numer telefonu Wilsona. Zadzwoniłem do niego, ale nie odebrał. Zacząłem się zastanawiać co powinienem zrobić. Mogłem znaleźć jego numer w książce telefonicznej i próbować ustalić gdzie mieszka. Ale u większości prywatnych osób książki nie podają miejsc zamieszkania. Poza tym wcale nie mam pewności, że zastanę go w domu. Być może pracuje do późna. A o 20-tej ma zostać zamordowany. Z kolei jeżeli nie odbiera telefonu, nie mam możliwości mu pomóc. Byłem w kropce.

Na jakimś etapie postanowiłem się uspokoić. Po pierwsze nic nie mogłem zrobić. Po drugie, myślałem, jeżeli nie uda mi się dzisiaj, będę miał szansę go uratować jutro. Mam do dyspozycji milion możliwych szans. I w końcu znajdę jakieś wyjście z sytuacji. Z takim poczuciem przeżyłem następne kilka godzin. Jednak świadomość tego, co ma się wydarzyć wieczorem, nie dawała mi spokoju. Nie byłem w stanie się na niczym skupić. W końcu stwierdziłem, że muszę zacząć działać.

Zadzwoniłem do Wilsona jeszcze kilka razy. Bez rezultatu. Jego komórka była włączona, ale nie odpowiadał. Nie potrafiłem zrozumieć dlaczego. Wreszcie postanowiłem mu się nagrać na automatyczną sekretarkę. Powiedziałem, że grozi mu niebezpieczeństwo i że muszę się z nim spotkać. Podałem najbardziej oczywisty adres spotkania: Elie Street. Być może było to ryzykowne, ale z drugiej strony, rozumowałem tak: nie wiadomo czy dostanie wysłaną przeze mnie wiadomość. Tak czy owak pojadę na wskazane miejsce i postaram się go ochronić. Przynajmniej tyle mogę zrobić.

Gdy dochodziła 20-ta byłem coraz bardziej zdenerwowany. Być może powinienem był załatwić sobie jakiś pistolet czy coś w tym rodzaju, ale nie było na to czasu. Pod dom na Elie Street podjechałem kilka minut po czasie. Miałem nadzieję, że nie jest za późno. Wyszedłem z samochodu. W oknie paliło się światło. Byłem pełen najgorszych przeczuć, ale nie było już odwrotu.

Wszedłem do środka. I w tym momencie dotarło do mnie coś strasznego. Mój umysł zaczął bardzo szybko pracować. Byłem w tej sytuacji już raz. Wiem, że w domu przebywa trzech mężczyzn. Jednym z nich jestem ja. Drugim jest napastnik. Trzecim – ja z wczoraj, czyli świadek całego zdarzenia. Wychodzi więc na to, że to ja jestem ofiarą! Ta myśl zmroziła mnie od stóp do głów. To ja miałem zostać zabity! To mnie zwabiono do tego domu w celu popełnienia morderstwa! Dlaczego wcześniej nie uświadomiłem sobie tej oczywistości...

Strach pobudził mnie do działania. Stwierdziłem, że jest tylko jedna szansa, by zmienić jakoś bieg wydarzeń. To ja musiałem zabić napastnika. To ja musiałem stać się napastnikiem. By samemu nie zostać ofiarą. Spojrzałem przed siebie i ujrzałem stojącego w drzwiach mężczyznę. Nie zastanawiając się nawet przez moment chwyciłem stojący pod ścianą kij i z całej siły uderzyłem go w głowę.

Padł na ziemię. Z rozbitej głowy szybko wypływała krew. Popatrzyłem przed siebie i zobaczyłem siebie z wczoraj. Patrzył ogłupiałymi oczami, najpierw na ciało, a potem na mnie. Wtedy zrozumiałem. Wszystko było tak samo jak za poprzednim razem. Nic się nie zmieniło. Oparłem się zdruzgotany o ścianę, nieruchomo wpatrzony w to, co zrobiłem.

Dopiero po chwili uświadomiłem sobie, że mężczyzna przebiegł koło mnie i wypadł na zewnątrz domu. – Nie – pomyślałem – To trzeba przerwać! – Rzuciłem się za nim, ale gdy wybiegłem, trzymał już w ręku moją komórkę. Nie byłem w stanie go dogonić. Biegł zbyt szybko. Nic nie pomogło, że wołałem za nim. Biegłem i krzyczałem: - Poczekaj! To ty jesteś Johnem Wilsonem! – Mimo to nie słyszał mnie.

Szybko straciłem dech i musiałem się zatrzymać. Byłem rozdygotany. Całe ubranie miałem schlapane krwią. Należała do człowieka, którego nie znałem. Nie miałem też zielonego pojęcia, dlaczego go zabiłem.

Mój umysł nie pracował w tym momencie tak, jak należy. Nie wiedziałem co mam robić. Brakło mi pomysłów, jak kontynuować tę historię. W głowie czułem pustkę. Chciałem tylko odpocząć. Umyć się trochę i położyć do łóżka. Tak też zrobiłem.

Przez następne dni 17 maja robiłem wszystko, by zapomnieć o tym, co się stało. Minęło kilka miesięcy od wydarzeń, które wam opisałem. Nie poczyniłem w tym czasie niczego, by wracać do tego. Wręcz przeciwnie. Pamięć o tym usuwałem w najdalszy zakątek mojego umysłu. Wypierałem to tak długo, aż prawie o tym zapomniałem. Jak zapomina się o przykrym dla nas śnie, o którym pamiętać nie chcemy.

Można powiedzieć, że po pewnym czasie zacząłem nawet wierzyć, że nic takiego nigdy się nie wydarzyło. Znów powoli zacząłem cieszyć się różnymi rzeczami. Bawić się, uśmiechać, korzystać z życia. Tylko czasem świadomość wydarzeń, które się rozegrały wracała. Czułem wtedy, że zmieniły mnie one na zawsze. I choćbym nie wiem jak próbował od tego uciekać, jakieś drobne wspomnienie zawsze czaiło się gdzieś. Strach, niesprecyzowany i pierwotny. Powodował on, że czasem budziłem się w środku nocy, zlany potem, przerażony. W oczekiwaniu na to, co było nie do uniknięcia. W przeczuciu własnej śmierci.

Wreszcie któregoś dnia stało się to, co stać się musiało. Wracałem wieczorem do domu. Musiałem być zamyślony, bo nie poznałem miejsca, do którego wchodziłem. Ale czy gdybym go poznał coś by to zmieniło? Nie sądzę.

Wewnątrz paliło się światło, co zdziwiło mnie, bo mieszkałem sam. Miałem jednak zwyczaj nie zamykać za sobą drzwi, ilekroć gdzieś wychodziłem. – Prawdopodobnie to włamywacz – pomyślałem. Otworzyłem drzwi do salonu i wtedy go zobaczyłem. Stał przy oknie, wpatrując się we mnie pytająco. Szybko przypomniałem sobie jego twarz. Był to John Wilson. To na niego tak długo czekałem. W tym momencie wiedziałem, że nie ma już ucieczki. Że wszystko jest już przesądzone. Poczułem potężne uderzenie w głowę i zwaliłem się na podłogę. Poczułem wyraźnie, że umieram.

To dziwne, ale nigdy więcej nie przyśniło mi się już nic.