Komentarze (6)
Bywa, że wszystko co piszesz, piszesz dla jednej tylko osoby. Wszystkie wiersze i słowa pełne czułości. Bywa, że wstajesz rano myśląc o jednej tylko kobiecie. I tylko jednej chcesz wyznawać, co naprawdę czujesz. Dla niej tylko chcesz tańczyć i śpiewać. Dla niej zmieniać się i być sobą. Jechać cztery godziny w deszczu, by móc tylko popatrzeć na nią. Nie spać w nocy, by móc usłyszeć jej głos. Tylko przy niej nie boisz się odkrywać ze swoimi uczuciami. I tylko ona podtrzymuje cię stale, na swych delikatnych, białych ramionach.
I bywa, że kobieta taka, na której ręce złożyliśmy wszystko, co tylko złożyć można i jeszcze więcej nawet, reaguje zaledwie uśmiechem. Zaledwie drga jej powieka, gdy my pogrążyliśmy się już w szaleństwie. Na milion naszych słów, odpowiada jednym. I wpisuje nas spokojnie, ręką chłodną i nieczułą, na długą listę „znajomych”. Przyjaciół. Tych wszystkich, których lubi i na których jej zależy. Bywa, że wicher spotyka się z wiosennym wietrzykiem zaledwie. Uczucie płomienne i czyste z wdzięcznością i sympatią. Nasze życie położone na ostrzu noża z czyimś rozsądkiem.
Bywa też, że najpiękniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek napiszemy, nie jest w stanie zmiękczyć serca kobiety, którą kochamy. Najwspanialszy żart nie jest w stanie ją skłonić, by odwzajemniła to, co do niej czujemy. I cokolwiek zrobimy, nie uda się nam jej zdobyć. Albo odzyskać, gdy już ją kiedyś straciliśmy. I nie ma takich piorunów, które moglibyśmy uruchomić, by to zmienić. I takich trzęsień ziemi, które bylibyśmy w stanie wezwać na pomoc.
I bywa, że reagujesz na to jak pilot w samolocie pikującym w dół. Z prawdziwie poetycką przesadą. Nie ma wtedy takich odmętów rozpaczy, w jakie nie byłbyś w stanie się stoczyć. A gdy się z nich wydobędziesz, nie chcesz już, by jeszcze ktoś kiedyś był dla ciebie całym światem. Nie chcesz powierzyć wszystkiego w jedne tylko ręce. Nawet najpiękniejsze. Skoro słowa nic nie są warte. Skoro szturmem nie da się wbiec na oblężone cyklopie mury. Jeżeli największym nawet gestem nie da się powstrzymać barbarzyńskich hord.
I wtedy stwierdzasz, ze smutkiem, że nie chce ci się już więcej pisać.