Dziennik Irlandzki

Opiszę wam teraz jeden z najdziwniejszych, jak mniemam, przypadków, jakie wydarzyły się w dziejach światowej psychologii. W przypadku tym odegrałem rolę potrójną. Badanego, badacza i obserwatora zarazem. Teraz dodaję do nich jeszcze czwartą rolę: relacjonującego to, co się wydarzyło. A zaręczam wam, że wszystko o czym tutaj czytacie to najszczersza prawda. Nawet jedna litera nie została zmieniona w ramach dostępnej mi jako pisarzowi licencja poetica. Każdy przecinek postawiony jest w zgodzie z faktami.

Przeczytałem w życiu wszystko, co napisano mądrego na temat psychologii. Mam dość dużą wiedzę o tym, w jaki sposób działa ludzki mózg. Jestem zaznajomiony z rozmaitymi psychozami i idiosynkrazjami. Wiem o zjawisku wypierania niepożądanych wspomnień. I o tym, że nasz umysł może nas zwodzić, tworząc fikcję podobną do rzeczywistości jak dwie krople wody. Mimo to nie potrafię zrozumieć tego, co mnie spotkało. Jeżeli spisuję to teraz wszystko rzetelnie, to jedynie po to, że może ktoś, kto to kiedyś przeczyta, zdoła to poskładać do kupy. Ja bowiem nie jestem w stanie.

Zaczęło się już w dzieciństwie. Byłem chłopcem dość spokojnym i nieśmiałym. Nie miałem wielu przyjaciół. W szkole nie cieszyłem się zbytnim zainteresowaniem ze strony rówieśników. Nie można się więc dziwić, że jak każda osoba w tym wieku i postawiona w podobnej sytuacji, miałem wymyślonego kolegę. Mój nazywał się Jonathan i był mniej więcej w moim wieku. Miał kasztanowe włosy i głowę pełną najbardziej szalonych pomysłów.

Wymyśliłem go w czasie pewnych wakacji, gdy przebywałem u rodziny na wsi. Dni dłużyły się nieprawdopodobnie. Żar lał się z nieba i nie było kompletnie nic do roboty. Nieliczni chłopcy z sąsiedztwa, których znałem zajęci byli żniwami i nigdy nie mieli dla mnie czasu. Włóczyłem się więc samotnie po łąkach, wymyślając najrozmaitsze sposoby zabicia czasu. Z braku towarzystwa mówiłem do siebie, a z czasem do kogoś, kto powinien był stać obok i bawić się ze mną. Osoba ta z czasem przybrała jednolitą postać Jonathana.

Gdy miesiąc później wracałem do szkoły wiedzieliśmy o sobie już bardzo dużo. Opowiedziałem mu wszystko, co może tylko powiedzieć o sobie nadwrażliwy 8-latek, cierpiący na nadmiar energii, która nie może znaleźć swego ujścia. On też powiedział mi wiele o sobie. W końcu byliśmy najbliższymi przyjaciółmi. Takimi, którzy zawsze mają dla siebie czas, na których można polegać. Mieliśmy swoje tajemnice. I rozumieliśmy się bez słów.

Przez następny rok stopniowo zapomniałem o nim, ale gdy przyszły kolejne wakacje i ponownie znalazłem się w tym samym miejscu Jonathan czekał już na mnie. Nasza przyjaźń odżyła ponownie i czas, który spędziliśmy osobno najwyraźniej nie miał na nią najmniejszego wpływu. Opowiedziałem mu wszystko, co zdarzyło się w moim życiu przez ten rok. On też zwierzył mi się z tego, co robił. Znów byliśmy nierozłączni. Ciągnąca się aż po horyzont łąka była naszym królestwem, które codziennie przemierzaliśmy, poddając rutynowej inspekcji.

Ten schemat powtarzał się przez kilka następnych lat. Jonathan był tym, na kogo mogłem liczyć zawsze, w tym coraz dynamiczniej zmieniającym się i pełnym coraz to nowych niebezpieczeństw świecie. Gdy wracałem do szkolnej ławy pamięć o nim spychałem na margines. Choć nie mówię że nie odbywało się to bez pewnego rodzaju wyrzutów sumienia. Ale gdy chodziłem do szkoły, gdy przebywałem ze swoimi rodzicami, Jonathan nie był mi już potrzebny. Miałem niewielkie grono przyjaciół, z którymi spędzałem czas. Może nie tak bliskich mi i nie tak zwariowanych jak on, ale przynajmniej prawdziwych.

Gdy miałem 12 lat poszedłem do gimnazjum (poszedłem do szkoły rok wcześniej niż wszyscy). Moje życie uległo dość istotnej zmianie. Na twarzy pojawiły się pierwsze pryszcze, głos zaczął się zmieniać. Czułem, że pomału staję się mężczyzną, chociaż przeżywałem to podobnie jak miliony podobnych mnie gówniarzy, czyli źle. Wiedziałem jednak, że pewne rzeczy, które były normalne dla dziecka, teraz już mi nie przystoją. Postanowiłem też nie spędzać wakacji na wsi. Stwierdziłem, że i tak jest to strata czasu. Nie ma tam co robić, ani z kim rozmawiać. Zamiast tego spędziłem wakacje w warsztacie swojego wujka, który pokazywał mi jak rozebrać i złożyć motocykl, o którym zawsze marzyłem.

Podobnie było podczas następnych wakacji. Dopiero po dwóch latach zdecydowałem się wyjechać na tydzień na wieś. Nie tyle przekonany o płynących z tego korzyściach, ile z przymusu. Wymogli to na mnie dziadkowie, których tak dawno nie odwiedzałem.

Gdy przyjechałem na miejsce od razu pożałowałem tego, co zrobiłem. Pobieżne przyjrzenie się otoczeniu utwierdziło mnie w przekonaniu, że nie jest to miejsce dla mnie. Stwierdziłem, że przez następny tydzień będę niechybnie umierał z nudów, pozbawiony dostępu do swego komputera i 120 kanałów telewizji satelitarnej.

Dni dłużyły mi się, a wszelkie próby nawiązania znajomości z towarzystwem z sąsiedztwa były nieudane. Czułem, że nie pasuję tu zupełnie. Wzbudzam zdziwienie tym co mówię i jak wyglądam. A już najbardziej faktem, że mam mnóstwo wolnego czasu i całkowity brak pomysłów na to co z nim robić.

Któregoś dnia siedziałem przy rzece, leniwie gapiąc się na przepływającą wodę. Było bardzo gorąco. Komary atakowały zewsząd. Gdy Jonathan podszedł i usiadł tuż koło mnie nie miałem nawet siły, by odwrócić głowę w jego kierunku.

- Bardzo nieładnie.- powiedział powoli.

- Co jest bardzo nieładne?

- Nie odwiedzać starych znajomych. Nie dawać znaków życia.

Dopiero teraz przyjrzałem mu się. Był nieco starszy niż poprzednio. Mniej więcej o tyle samo lat co ja. Tylko oczy nie zmieniły się zupełnie. Były tak samo żywe jak dawniej. Całą resztę dnia spędziliśmy siedząc nad rzeką i rozmawiając. Był zły, że tak długo mnie nie było, ale stopniowo wracał mu dobry humor. Miło było wyczuć, że chociaż minęło tyle czasu od naszego ostatniego spotkania, wciąż łączy nas ta sama, bliska więź i zrozumienie.

Do końca tygodnia odwiedzał mnie każdego dnia. Chwilami było tak samo jak dawniej, gdy byliśmy mali. Czasem wyczuwało się jednak, że pewne rzeczy nie są już takie same. Byliśmy starsi. Wyobraźnia nie działała tak, jak wcześniej. Brakowało nam tego nieskrępowanego szaleństwa, typowego dla rozpuszczonych dzieciaków z wielkiego miasta, na chwilę spuszczonych z oka. Był jakiś smutek między nami. Jakaś gra niedomówień.

Gdy spotkaliśmy się ostatniego dnia przed moim zaplanowanym wyjazdem Jonathan był bardzo milczący. Nie odzywał się prawie wcale przez dobrą godzinę. Wiedziałem, że trapi go to, że wyjeżdżam. Próbowałem go przekonać, że za rok wrócę w to samo miejsce i spotkamy się ponownie.

- Przysięgnij.- powiedział raptownie.

Zaskoczył mnie ten bardzo poważny ton.

- Jasne. Przysięgam.- powiedziałem, ale chyba nie zabrzmiało to wiarygodnie.

Jonathan podszedł do mnie szybkim krokiem i spojrzał mi prosto w oczy.

- Na co przysięgasz?- zapytał.

- Na co tylko chcesz.

Nie spuszczał mnie z oka.

- Wiesz co to jest przysięga krwi?

- Powiedzmy że wiem.- odpowiedziałem wymijająco.

- Jesteś gotowy ją złożyć?

- Nie wygłupiaj się.- powiedziałem, próbując odwrócić wzrok.

- Nie wygłupiam się. To dla mnie bardzo ważne.- przybliżył się jeszcze bliżej.

- OK.- rzekłem na odczepnego.

Wtedy on schwycił mnie mocno za rękę. Wyprostował mi prawą dłoń i zanim się zorientowałem wydobył z kieszeni kawałek szkła. Zadrżałem, ale nie byłem w stanie mu się wyrwać. Kierował nim w tym momencie jakiś wyższy imperatyw, któremu nie można się było przeciwstawić. Pomimo mojego szamotania przeciął mi kciuk na długości kilku centymetrów.

Gdy wróciłem do domu musiano mnie odwieść do szpitala, gdzie lekarze założyli mi kilka szwów. Blizna na palcu prawej ręki została mi na zawsze. Jonathan dokładnie wiedział co robi. Jeżeli chodziło mu o to, bym miał coś, co zawsze przypominałoby mi o nim, to dopiął swego.

                *

Gdy przyszły następne wakacje długo zastanawiałem się, co powinienem robić. Większość argumentów przemawiało za tym, by trzymać się z daleka od domu moich dziadków. Z drugiej strony złożyłem przysięgę, a gdy ma się 15 lat do tego typu rzeczy podchodzi się z dużą powagą. Może to zabrzmi śmiesznie, ale bałem się również tego, co może się stać, gdybym nie przyjechał. Szrama na palcu przypominała mi, że Jonathan nie jest osobą, z którą należałoby zadzierać.

Pojechałem więc, tym razem nie planując dokładnie jak dużo czasu tam spędzę. Jonathan już czekał na mnie. Miał motorower i powiedział, że jeżeli chcę, może nauczyć mnie jeździć. Rzecz jasna nie trzeba mnie było długo namawiać. Spędziliśmy razem 2 tygodnie, chociaż nie mogę powiedzieć, bym był zachwycony tym, co się dzieje. Wyczuwałem, że Jonathan zmienił się. Że nie jest już taki, jaki był na początku naszej znajomości. Bywało, że był niemiły. Robiliśmy wyłącznie to, co on chciał. Moje zdanie liczyło się w coraz to mniejszym stopniu.

Czułem, że dogadujemy się gorzej niż kiedyś. Nasze rozmowy zaczęły przybierać postać jego niekończących się wywodów, którym ja jedynie przytakiwałem. Któregoś dnia zwróciłem mu na to uwagę, ale zareagował na to bardzo dziwnie.

- Słuchaj mięczaku.- powiedział. – Ja tu rządzę, bo jestem silniejszy. Jeżeli coś ci się nie podoba, to zaraz możesz dostać w dziób.

Wypowiedział te słowa na chłodno, bez cienia dystansu. Następnego dnia doszło między nami do sprzeczki. Popchnął mnie mocno i upadłem, rozdzierając sobie spodnie. Gdy wstałem zdenerwowany uderzył mnie prosto w nos. Był bardzo silny jak na 15-latka. Poczułem, że nie byłbym w stanie go pokonać. Przełknąłem wyzwiska, którymi mnie uraczył. Wytarłem chusteczką rozbity nos i przez resztę dnia udawałem, że nic się nie stało.

Ale to był dopiero początek. Usiłowałem go unikać, ale bez powodzenia. Gdy nie pojawiałem się na łące przychodził do mojego domu i rzucał kamieniami w okno pokoju, w którym spałem. Za którymś razem o mało nie wybił szyby.

- Co to był za hałas?- zapytał mnie mój dziadek, gdy przemykałem się przez kuchnię.

- Nic takiego.

- To ten twój kolega, prawda? Jak mu na imię?

- Jonathan.- powiedziałem z lekkim wahaniem w głosie.

- Lepiej się trzymaj od niego z daleka. Słyszałem o nim coś złego.

Parsknąłem śmiechem, gdy to usłyszałem. Chociaż wcale nie było mi do śmiechu. Gdy wychodziłem Jonathan był wkurzony i robił mi wymówki, że musi po mnie przychodzić.

- Dlaczego nie czekałeś na mnie tam, gdzie się umówiliśmy wczoraj?

- Przepraszam. Zapomniałem.

- Za karę będziesz musiał coś dla mnie zrobić.

Nie wiedziałem co ma na myśli, ale poszedłem za nim. Doszliśmy do gospodarstwa, które znajdowało się na samym końcu wsi. Jonathan wskazał mi na dom i powiedział:

- Tu mieszka ten idiota Terry, który wisi mi 50 dolarów. Mówiłem ci o tym wczoraj, o ile w ogóle mnie słuchałeś. Chcę, żebyś poszedł tam i odebrał moją działkę.

- Co?- nie mogłem uwierzyć własnym uszom.

- Skup się pacanie. Nie mam zamiaru powtarzać tego w nieskończoność. Terry i cała rodzina poszli do kościoła. W domu nie ma żywego ducha. Wystarczy wejść do środka i znaleźć jakieś pieniądze. Pewnie trzymają je w barku, albo w szafie, pod pościelą na zmianę.

- Chyba żartujesz.- wyjąkałem przestraszony.

Jonathan ścisnął moje ramię bardzo mocno.

- Jeżeli tego nie zrobisz to mnie popamiętasz. Wylądujesz w szpitalu i tym razem nie skończy się na kilku głupich szwach.

Nie wiedziałem co mam robić. Zacząłem się go bać. Jeszcze nigdy nikogo nie bałem się tak bardzo. Nie widziałem wyjścia z tej sytuacji.

- Dobrze. Pójdę.- powiedziałem w końcu.

Bo niby co innego miałem powiedzieć?

- To fajnie. Będę tu czekał. Tylko się pospiesz.

Serce biło mi w piersiach jak oszalałe. Otwarłem furtkę i niepewnie przeszedłem przez plac, kierując się w stronę drzwi wejściowych. Gdy byłem już przy drzwiach stanąłem jak wryty. Z budy, której wcześniej nie widziałem, powoli wyszedł pies. Był dość duży, o ciemnej sierści. Szczerzył na mnie zęby i niewątpliwie nie miał pokojowych zamiarów. Niewiele myśląc rzuciłem się do drzwi wejściowych, które na szczęście nie były zamknięte. Wpadłem do środka i zamknąłem je za sobą, dosłownie o ułamek sekundy zanim pies dopadł do mnie.

W tej chwili byłem już bliski paniki. Pies za drzwiami ujadał jak szalony i drapał łapami. Wiedziałem jednak, że byłem, przynajmniej na pewien czas bezpieczny. Musiałem też, pomimo wszystko, wziąć się w garść i zacząć działać. Przespacerowałem się po domu, najpierw badając kuchnię, a następnie wchodząc do znajdujących się głębiej pokoi. Otwierałem szafy i, tak jak radził mi Jonathan, sprawdzałem, czy nie ma tam ukrytych pieniędzy. Wreszcie znalazłem kilka wsuniętych banknotów. Wziąłem jeden 50-dolarowy, pozostałe odkładając na miejsce.

Pozostawało jednak zagadnienie, jak wydostać się na zewnątrz. Przez chwilę obserwowałem przez okno psa, który wciąż znajdował się przy drzwiach, gdy zobaczyłem, ku swojemu przerażeniu, że furtka otwiera się i przechodzą przez nią nieznani mi ludzie. Prawdopodobnie to Terry i jego rodzice, pomyślałem. Muszę jak najszybciej uciekać.

Ruszyłem do sypialni, którego okna wychodziły na sad. Udało mi się otworzyć jedno z nich i zanim usłyszałem jakikolwiek ruch za plecami wyskoczyłem. Dzielące mnie od płotu kilkadziesiąt metrów przebiegłem w rekordowym chyba czasie. Ani razu nie oglądałem się za siebie. Gdy dopadłem do płotu przesadziłem go i uciekłem.

Jonathan czekał na mnie pod lasem. Był opanowany. Tylko ja byłem kłębkiem nerwów.

- Bardzo dobrze. Dawaj szmal.

Podałem mu banknot bez słowa.

- Jutro spotykamy się o 10-tej rano w dokładnie tym samym miejscu. Mam kilka ekstra pomysłów. Tylko tym razem bądź.

Uśmiechnął się zimno i odszedł.

                *

W nocy nie mogłem spać. Głowiłem się nad tym co powinienem zrobić. Jak zareagować na tę całą sytuację. Jak przeciwstawić się Jonathanowi, który był ode mnie silniejszy i, jak się wydawało, zdolny do wszystkiego. Nie wiedziałem. Czułem się bezradny. Byłem tylko niedużym, zakompleksionym chłopcem, który nie umiał się bić. Co mogłem zrobić?

Podczas śniadania musiałem wyglądać na nieobecnego, bo mój dziadek aż zaniepokoił się o mnie.

- Co ci jest?- zapytał.

- Nic. Trochę źle się czuję.

Sprawdził czy aby nie mam gorączki.

- Ta znajomość ci nie służy. Powinieneś sobie poszukać jakiegoś innego kolegę.

Co racja to racja, pomyślałem.

- A gdzie dzisiaj idziecie?

- Nie wiem. To zależy od niego.

- Tylko nie idźcie nad piaski. Zawsze zapominam ci o tym powiedzieć. W tym roku utopiło się tam już dwoje dzieciaków. To bardzo niebezpieczne miejsce.

- Piaski? Co to takiego?- zainteresowałem się.

- To takie miejsce na rzece, gdzie kiedyś chodziło się kąpać. Są tam bardzo mocne wiry, a ostatnio na tyle przybrały na sile, że nawet policja ostrzegała, by tam nie chodzić.

- Więc dlaczego ktoś tam jeszcze chodzi?

- Tego nie wiem. Widocznie ludzie lubią ryzyko...

Zainteresowało mnie to.

- Gdzie są te piaski? Na wypadek, gdybym... przypadkiem tam kiedyś trafił.

- Za sadem Williamsa. Jakieś 200 metrów na lewo od lasu.

- OK. Będę pamiętał.

                *

- Piaski?

- Tak. Nie słyszałeś?- zdziwiłem się. – To świetne miejsce do nurkowania.

Jonathan przyjrzał mi się badawczo.

- Trochę za zimno na nurkowanie. I od kiedy z ciebie taki fan pływania? Myślałem, że nie lubisz wody.

- Nie lubię, ale jest też inna sprawa.

- Jaka?

- Kiedyś, jak jeszcze się nie znaliśmy, byłem tam z moim ojcem. Pływaliśmy przez cały dzień. Mój tata jest świetnym pływakiem.

- I co z tego?- zapytał znudzony.

- Dostałem wtedy od niego w prezencie 200 dolarów. Nie wiedziałem na co mam je wydać. Wymyśliłem więc, że ukryje je tam, w pewnym miejscu, który był znany tylko mnie. A kiedy znajdę zastosowanie dla tej forsy wrócę tam i je odnajdę.

- Trzeba być idiotą, żeby coś takiego wymyślić.- powiedział powoli.

Nic nie powiedziałem.

- I twierdzisz, że te 2 stówki dalej tam są?

- Pewnie. Nie sądzę, żeby je ktoś znalazł.

- A gdzie je schowałeś?

- Do dziupli na drzewie. I przykryłem ziemią, żeby ich nie było widać. Pieniądze są w skórzanym portfelu, więc nie powinno się im nic stać.

- I co w związku z tym?

- Możemy tam pójść i je odzyskać. A potem wydać na co nam się tylko podoba.

Jonathan popatrzył na mnie, a ja uśmiechnąłem się porozumiewawczo. Wyszło mi to całkiem nieźle. Tak się uśmiechaliśmy do siebie dawno temu. Zanim jeszcze nie okazał się draniem, od którego lepiej trzymać się z daleka. Miałem wrażenie, że on też przypomniał sobie tamte czasy.

- Można by kupić fajny kask do motoru. W końcu obaj na nim jeździmy.

- Pewnie.

Oczy Jonathana rozjaśniły się i już wiedziałem, że będzie chciał iść.

- Chodźmy więc.- rzucił i ruszyliśmy w drogę. Drogą, którą wskazał mi mój dziadek.

- Nie znasz tego miejsca? Nie pływałeś tam nigdy?- zapytałem gdy szliśmy.

- Nie. Nie lubię pływania.

                *

Gdy doszliśmy na miejsce Jonathan znów przestał być miły.

- Więc gdzie one są?- zapytał tonem nie uznającym sprzeciwu.

- Tam.- powiedziałem wskazując drugi brzeg. – Na tym drzewie.

- OK. Więc wskakuj i przynieś mi je.

- Ale ja nie umiem pływać.

- Co takiego?

- Normalnie. Nie umiem pływać.

- Przecież mówiłeś, że pływałeś z ojcem.

- Uczył mnie, ale zupełnie tego nie chwytam. Jak jestem w wodzie to od razu idę na dno. A tu jest dobre dwa metry głębokości.

Jonathan westchnął jak ktoś, kto musi wszystko robić samemu.

- Mówił ci już ktoś, że jesteś całkowicie do niczego?- mówiąc to rozebrał się do kąpielówek i zanim się zorientowałem zaczął wchodzić do wody.

- Jeżeli tam nie ma żadnych pieniędzy to natrzaskam ci tak, że cię rodzona matka nie pozna.- powiedział jeszcze ostrożnie postępując przed siebie.

Rzeka nie była duża, ale nawet z brzegu widać było, że jest głęboka. Widać było też wiry, które piętrzyły się na jej powierzchni. Może nie wyglądały bardzo groźnie, ale wiedziałem, że coś gorszego czai się głębiej. Gdybym nie wiedział, co to za miejsce, nie domyśliłbym się jak bardzo jest niebezpieczne. Tak samo jak Jonathan nie miał pojęcia, w co się pakuje. Zresztą w tym momencie za dużo myślał o pieniądzach, które czekały na niego po drugiej stronie.

- Tu jest naprawdę głęboko.- powiedział, gdy woda zaczęła już zakrywać mu piersi.

- Tylko trochę. Wystarczy przepłynąć kilka metrów i jesteś po drugiej stronie. A tam już jest płytko.- powiedziałem zupełnie spokojnym głosem.

W następnej chwili Jonathan zaczął płynąć. Był dość dobrym pływakiem i bardzo silnym fizycznie. Zastanawiałem się więc co się stanie, gdy wir zacznie go wciągać. Gdy był mniej więcej w połowie odległości wyglądało tak, jakby coś nagle złapało go od dołu. Stracił rytm i zaczął się szamotać. Przez chwilę walczył, ale widać było, że nie daje rady

- Ratunku...- krzyknął urywanym głosem. Nie odpowiedziałem nic.

- Ratunku.- powtórzył głośniej. Patrzyłem na niego, jak stopniowo traci siły. Nie ruszałem się z miejsca. Machał rękami, a woda zalewała mu usta. Popatrzył na mnie z rozpaczą i dostrzegłem, jakby zdał sobie sprawę z tego, co się dzieje. Trwało to tylko kilka sekund. Zanurzył się pod wodę i zniknął mi z oczu.

Woda szybko uspokoiła się. Była dokładnie taka sama, jak wtedy, kiedy tu przyszliśmy. Nie było na niej najmniejszego śladu po tym, co się stało.

Zastanowiłem się przez chwilę, a potem podniosłem ubranie i buty Jonathana i z całych sił rzuciłem je do rzeki. Wpadły mniej więc w tym miejscu, w którym widziałem go po raz ostatni. I tak samo jak on szybko poszły na dno.

W Bostonie, w stanie Messachussetts, odbył się pierwszy międzynarodowy zlot autorów blogów, których nikt nie czyta. Nie czytane przez nikogo blogi stały się ostatnio prawdziwą epidemią oraz popularnym sposobem spędzania wolnego czasu. Piszą dziś prawie wszyscy, nawet jeżeli nie mają o czym i nie opanowali jeszcze najbardziej elementarnych zasad ortografii. Blogi z wycieczek, z imprez, pamiętniki z czasów dojrzewania, składające się z litanii nikomu nie potrzebnych przemyśleń, zapełniają już według badań 30% całej pojemności Internetu. Jeżeli tak dalej pójdzie około roku 2060 będą tam wyłącznie blogi. Oczywiście w przeważającej większości takie, których nikt nie czyta. Prócz ich autorów.

Nic dziwnego, że szybko rozwijająca się społeczność zaczęła się wkrótce organizować i zrzeszać. Nie czytani blogierzy założyli własną partię i wysunęli swojego kandydata na prezydenta. Wybranego spośród siebie, to znaczy autora bloga politycznego, którego nikt nie czyta. Konferencja w Bostonie stanowi apogeum tego zjawiska. Na zlot dotarły największe znakomitości w kategorii bycia nie czytanym z całego świata. Można powiedzieć: sama elita. Najwięcej przedstawicieli jest ze Stanów Zjednoczonych, kraju który tradycyjnie przewodzi w dziedzinie nieograniczonego dostępu do Internetu połączonego z całkowitym brakiem zainteresowania wszystkim poza samym sobą. Jest też jednak mocna reprezentacja z Chin, a nawet rodzynek z tak egzotycznego kraju jak Gujana Francuska. Nie może też zabraknąć, co cieszy, zawodników z Polski.

Konkurencja jest jednak duża i o przewidziane nagrody i wyróżnienia będzie niezwykle trudno. Zwłaszcza, że na konferencji pojawić się ma oficjalny rekordzista świata w dziedzinie nie czytanych blogów, niejaki Phillip D. Kid. Prowadzi on swego bloga od roku 1997 i pomimo umieszczenia w nim w tym czasie 16 tysięcy wpisów, jeżeli nikt nie skomentował tego, co pisze. Rekord ten wydaje się tak wyśrubowany, że aż nieosiągalny dla innych. Rok temu świat obiegła wiadomość, że ponoć gdzieś w zapomnianych częściach starej Lizbony mieszka człowiek, który może pochwalić się jeszcze lepszym rezultatem. Okazało się jednak, że jest oszustem. Udowodniono, że trzymał swego bloga w tajemnicy przed światem i adresował go do grup społecznych, które nie istnieją. Albo takich, które nie mają możliwości go przeczytać (np. analfabeci, osoby pozbawione dostępu do Internetu). Co jest sprzeczne z zasadami, na których opierać się powinien szanujący się nie czytany blogier.

Przede wszystkim osoba taka winna wykorzystać możliwie wszelkie drogi do tego, by zachęcać ludzi do czytania jego bloga. Linki do niego należy umieszczać w różnych miejscach, wysyłać znajomym, wstawiać na profil w facebooku. Następnie trzeba poświęcić pisaniu jak największą część swojego życia. Pisać, o ile to możliwe, każdego dnia. Wypowiadać się na wszelkie możliwe tematy. Próbować rozmaitych stylistyk, szukając ewentualnej grupy odbiorców. Jeżeli wykorzystawszy te wszystkie sposobności do zaistnienia, prowadzisz blog, którego od kilku lat nikt nie czyta, masz prawo do ubiegania się o członkowstwo w klubie nie czytanych blogierów. Nie jest ono łatwe do zdobycia. Jest wielu oczekujących, a benefity z tego wypływające – nie do pogardzenia. Dostajesz plakietkę z napisem „Nieudacznik roku”, a także masz możliwość szybszego dostania się do ekskluzywnego klubu osób, które pomimo wysiłków w ostatnim roku z nikim się nie przespały.

Od razu muszę się wam przyznać, że jestem osobą cierpiącą na poważne dolegliwości psychiczne. To tak gwoli wyjaśnienia. By uniknąć nieporozumień. I można powiedzieć, że zawsze tak było. Chociaż kiedy byłem dzieckiem nie było to jeszcze takie wyraźne. Można było mieć nadzieję, że jestem tylko odrobinę ekscentryczny. Inny, co nie znaczy gorszy. Wręcz przeciwnie. Zawsze miałem poczucie, że jestem lepszy od innych. Na swój sposób wyjątkowy.

Zacznijmy jednak naszą opowieść od początku. To znaczy od pierwszej chwili, kiedy odkryłem w sobie pewne zdolności, których co prawda nigdy do końca nie potrafiłem zrozumieć, ani wytłumaczyć, niemniej jednak cieszyłem się, że je posiadam.

Zawsze bardzo lubiłem śnić. Można powiedzieć, że byłem urodzonym marzycielem. Co nie jest bardzo niezwykłe w przypadku dzieci, nieco bardziej wrażliwych od pozostałych i nieco bardziej nieśmiałych. Posiadałem bogatą wyobraźnię. Szybko też doszedłem do wniosku, że zbyt bogatą, bym mógł nawet w połowie zrealizować w prawdziwym życiu to, co roiło się w mojej głowie. W moim umyśle powstawały historie, którym rzeczywistość nie było zdolna sprostać. Moje aspiracje przekraczały wielokrotnie możliwości, które otrzymałem do ich realizacji.

Dlatego też tak chętnie uciekałem w sen. W nieskrępowane twory dziecięcej fantazji. Tam nie czułem żadnych ograniczeń. Materia nie stawiała mi żadnego oporu. Byłem całkowicie panem sytuacji. Moje sny mieniły się wszystkimi barwami tęczy. Tętniły emocjami, których tak brakowało mi w moim normalnym życiu. Tylko śniąc oddychałem pełną piersią. Tylko we śnie byłem tym, kim naprawdę chciałem być.

Każdego dnia czekałem z utęsknieniem na noc, kiedy mogłem się oddać temu, co pragnąłem robić. Chciałem śnić. Życie, to zwyczajne, prawdziwe, nie interesowało mnie zbytnio. Nie miałem ambicji, by cokolwiek w nim osiągnąć. Nie widziałem celu, by się starać. Sen był moją twierdzą. Moim domem. I nikt oprócz mnie nie miał dostępu do tego, co się tam działo.

We śnie byłem podziwiany i kochany. Rzucałem na kolana największych tego świata. Władcy klękali przede mną, a piękne kobiety mdlały z pożądania u moich stóp. Kiedy chciałem pustoszyłem stepy Azji jako nieujarzmiony król Hunów. Budowałem okręty i starożytne akwedukty. Jako pierwszy opłynąłem przylądek Horn. I to kilkakrotnie. Dla zabawy zmieniałem bieg historii. Byłem tyranem i największym kochankiem. Nie było takiej rzeczy, przed którą nie cofnąłbym się.

Nic dziwnego, że żyjąc tak intensywnie we śnie, moje prawdziwe życie, to na jawie, było przeze mnie coraz bardziej zaniedbywane. Coraz bardziej spychałem je na margines. Zresztą po cóż miałbym przywiązywać do niego wagę, skoro śniąc doznawałem wszystkiego, o czym każdy z nas marzy. To zaspokajało wszystkie moje potrzeby. Nie pragnąłem niczego innego. Chciałem tylko śnić i, o ile to byłoby możliwe, nie budzić się wcale.

Zawsze żałowałem, że gdy budzę się rano, najpiękniejszy nawet sen, najbardziej realny, znika i to znika bezpowrotnie. Choćbym nie wiem co robił, jak usilnie pragnął go zachować, rozpływał się i przestawał istnieć. Drażniło mnie to. Cierpiałem z tego powodu. Gdy byłem już dorosły, postanowiłem rzucić pracę, którą się zajmowałem i do której straciłem już zamiłowanie, i poświęcić wszystkie swoje siły, cały posiadany czas, by odkryć sposób kontroli i zachowania snów. Oczywiście nie w pudełku, ale w moim umyśle.

Spędziłem całe godziny i dni na rozmaitych eksperymentach. Wypróbowywałem najdziwniejsze pomysły, jakie przychodziły mi do głowy. A możecie mi wierzyć, że do głowy przychodziło mi znacznie więcej niż przeciętnemu człowiekowi. Któregoś dnia moje wysiłki zostały nagrodzone. Odkryłem drzwi, wiodące do poskromienia tego, na czym najbardziej mi zależało. Okazało się, że wystarczy zaraz po przebudzeniu wykonać pewną czynność, wypowiedzieć pewne słowa, by sen zapisał się w odpowiednim miejscu i by można go było następnie kontynuować następnej nocy. To okrycie zmieniło moje życie.

Kolejne eksperymenty doprowadziły mnie do całkowitej kontroli nad tym, co śniłem. Potrafiłem wyśnić ten sam sen wielokrotnie. Nie byłem już zaskakiwany tym, co mi się śniło. Można powiedzieć, że spenetrowałem krainę snów wszerz i wzdłuż. Bardziej, niż być może ktokolwiek przede mną. Byłem teraz panem tego królestwa. Władcą absolutnym. Znałem wszystkie rządzące nim reguły. Wszystkie klucze znajdowały się wyłącznie w moim ręku.

W tym momencie zaczęło się jednak dziać coś, czego nie przewidziałem. Początkowo starałem się nie dostrzegać efektów ubocznych tego, co robię. Byłem zbyt zdeterminowany, by doprowadzić swą pracę do końca. Nie uzmysławiałem sobie konsekwencji tego, co chcę zrobić.

Tymczasem osiągnięcie ciągłości w sferze snów zaowocowało postępującą utratą owej ciągłości w moim normalnym życiu. Nie wiem zresztą dlaczego. Może wyłącznie z tego powodu, że natura w swej istocie zawsze dąży do równowagi i nadmiar jednej rzeczy musi nieodmiennie towarzyszyć niedoborowi innej.

Zaczęło się od rzeczy banalnych. Nie potrafiłem sobie przypomnieć jaki jest dzień tygodnia. Miałem też wrażenie, że obecny dzień przeżyłem już dzień wcześniej. Bywało, że budziłem się dnia poprzedniego. Poza tym nie dostrzegałem, by to, co robiłem wcześniej, miało konsekwencje dnia następnego. Spotykałem ludzi, których wcześniej znałem i ci nie poznawali mnie. Lub odwrotnie. Widziałem takich, którzy witali mnie jak przyjaciela, podczas gdy ja nie mogłem sobie przypomnieć, bym ich kiedykolwiek spotkał.

Najgorsze nastąpiło jednak później. Pewnego dnia obudziłem się i stwierdziłem, że nie poznaję miejsca, w którym jestem. Nigdy tu wcześniej nie byłem. I z całą pewnością nie było to mieszkanie, w którym położyłem się spać dnia poprzedniego. Jak się okazało nie było to najbardziej zaskakujące odkrycie, jakie miałem tego dnia poczynić. Gdy wstałem okazało się, że nie poznaję swoich dłoni i nóg. Spojrzałem w lustro i uświadomiłem sobie, że jestem kimś zupełnie innym.

Możecie sobie wyobrazić szok, jakiego doznałem. Byłem dość pewny, że przeżywam rodzaj załamania nerwowego, prawdopodobnie ściśle związanego z eksperymentami, jakie prowadziłem. Pamiętam, że był to dla mnie trudny dzień. Próbowałem tylko przeczekać go jakoś, w nadziei, że sen pozwoli mi wrócić do punktu wyjścia. Że obudzę się z tego, co przeżywam, niczym z nocnego koszmaru. Okazało się jednak, że to, co nastąpiło tego dnia, miało się powtarzać za każdym razem. Że było rodzajem schematu, lejtmotywu, który miał od tego czasu rządzić moim życiem.

Gdy obudziłem się kolejnego dnia znów byłem w innym mieszkaniu i w innym, nieznanym mi ciele. I tak było za każdym razem od tej pory. Ilekroć budziłem się, byłem kimś zupełnie innym. Zawsze mężczyzną, czasem chłopcem, czasem staruszkiem w podeszłym wieku. Osoby nigdy nie powtarzały się. Mało tego. Okazało się, że za każdym razem jest dokładnie ten sam dzień. Dokładnie 17 maja 2010 roku. Dzień, w którym doprowadziłem mój eksperyment do końca.

Pierwszą moją reakcją na to, co się dzieło, było przerażenie. Nie wiedziałem co robić i jak się zachować. Budziłem się obok nieznanych mi żon i kochanek. Pośród gromadek dzieci, nazywających mnie tatą. W samym środku kryzysów małżeńskich, a nawet kłótni i rozwodów. Raz czy dwa razy ocknąłem się w objęciach mężczyzny. Co, mimo że nie jestem homofobem, było dla mnie lekkim szokiem.

Na pewno też przestraszyłem się. Próbowałem więc wszystko odwrócić. Cofnąć się do miejsca, w którym byłem wcześniej. I odzyskać moją własną, utraconą tożsamość. Zapragnąłem być sobą, chociaż nigdy wcześniej nie czułem specjalnego przywiązania do mojego własnego „ja”, z którym obnosiłem się na jawie.

Przestałem więc robić rzeczy, których odkrycie kosztowało mnie tak wiele wysiłku. Ku mojemu zdziwieniu nic to jednak nie dało. Nie robiłem nic, mimo to sen, który śniłem, był kontynuowany dalej, każdej następnej nocy. To, co mi się śniło kontrolowałem całkowicie, swą myślą i, częściowo, podświadomością. Nie potrafiłem tego przerwać. Byłem w potrzasku.

Gdy sobie to uświadomiłem popadłem w odrętwienie, a następnie swego rodzaju pogodzenie się z losem. Pomyślałem, że być może sytuacja, w której się znalazłem wcale nie jest taka straszna i przy pewnym pozytywnym podejściu do sprawy, może być nawet czymś pozytywnym. Zwłaszcza dla kogoś obdarzonego pewną wyobraźnią.

Zacząłem więc z premedytacją korzystać z tego, co się działo. Bawić się tą sytuacją. Wykorzystywać to, że nic, co robiłem nie miało dla mnie większych konsekwencji. Miało je tylko dla kogoś, kim byłem przez jeden dzień. Mogłem być całkowicie nieodpowiedzialny. W 24 godziny wydać oszczędności czyjegoś życia. Popsuć czyjąś mozolnie budowaną karierę i doskonale zapowiadający się związek. Nie musiałem chodzić do pracy. A nie ważne ile wypiłbym, następnego dnia nigdy nie miewałem kaca. Chyba że osoba, w którą się wcielałem wypiła coś dnia poprzedniego.

Po jakimś czasie stwierdziłem, że tego typu życie może być nawet ciekawsze od snów, które mi się śniły. Pierwszy raz poczułem, że wszystko jest tak, jak być powinno. Żyłem życiem całkowicie beztroskim. Pozbawionym jakichkolwiek problemów. Cokolwiek się działo, trwało tylko jeden dzień. Wszystko było zabawą, kolejnym eksperymentem. Nie interesowała mnie przyszłość. Chciałem tylko jednego. By to, co się dzieje, trwało w niezmienionej formie jak najdłużej. Choćby do końca świata.

W pewnej chwili to podejście, które prezentowałem uległo jednak zmianie. I stało się to w najbardziej zaskakujący dla mnie sposób. Taki, który nigdy nie przyszedłby mi do głowy. Szedłem akurat ulicą, gdy minął mnie jakiś mężczyzna. Przechodził blisko i dość mocno potrącił mnie ramieniem. Zdenerwowało mnie to. Od kiedy każdego dnia byłem kimś innym nie czułem respektu przed nikim i nikomu nie pozwalałem sobą pomiatać. Dogoniłem go więc i szarpnąłem za ramię. Gdy odwrócił się do mnie stwierdziłem, że jego twarz wydaje mi się znajoma. Zachowanie również.

Jakież było moje zdziwienie, gdy okazało się, że to ja sam, ale sprzed mniej więcej miesiąca. Po raz pierwszy spotkałem, że się tak wyrażę, samego siebie, chociaż z perspektywy wydawać by się mogło, że było to nieuniknione. Większość razy budziłem się w tym samym, rodzinnym mieście. Dość dużym co prawda, ale z pewnością nie wystarczająco dużym, by tego typu sytuacji uniknąć. Gdy doszło do tego pierwszego spotkania (potem było ich jeszcze kilka), sytuacja stała się nerwowa. Jako że ja sprzed miesiąca nie wiedział, bo wiedzieć jeszcze nie mógł, że ja obecny jestem mną obecnym. To znaczy ja go poznałem, ale on mnie poznać nie miał prawa.

W związku z tym dostałem od niego potężny cios w zęby, od którego zakręciło mi się w głowie i przewróciłem się na chodnik. Ja sprzed miesiąca, nieco wyższy ode mnie i bardziej krępej budowy ciała, zaczął mnie kopać i rzucać w moje strony potok wyzwisk. Nie byłem w stanie nic zrobić, zwłaszcza, że przypomniałem sobie, jak przed miesiącem właśnie, pobiłem na ulicy nagabującego mnie mężczyznę. Wiedziałem więc, że opór jest bezcelowy. Ja sprzed miesiąca skopał mnie tak, że aż odwieziono mnie na pogotowie.

Leżąc na kozetce, jeszcze zanim zapadłem w sen, który był dla mnie wybawieniem, uświadomiłem sobie coś. Że wbrew temu co sądziłem, to, co robię, ma jednak, lub może mieć określone konsekwencje. I dla mnie i dla innych ludzi, z którymi się spotykam. Zrobiło mi się wstyd. Za te wszystkie rzeczy które robiłem i obiecałem sobie, że od tej pory będę podchodził do daru, który otrzymałem od natury, z większą ostrożnością.

Odtąd gdy budziłem się w jakimś nieznanym mi ciele, zachowywałem się już grzeczniej. Nie szalałem przy użyciu nie swoich kart kredytowych, nie zrywałem z nie swoimi narzeczonymi, nie sypiałem z siostrami swoich żon i nie wrzucałem psów sąsiadów do zsypu na śmieci. Wciąż się bawiłem, ale już nie w tak szalony sposób. Można powiedzieć, że zacząłem dostrzegać ludzi, którzy byli wokół mnie. Przynajmniej o tyle o ile.

I tak właśnie miała się sytuacja, gdy zaistniały wydarzenia, o których od początku chciałem wam opowiedzieć. Do których cała ta historia zmierza. Pewnego dnia, choć był to w zasadzie ten sam dzień co zwykle, obudziłem się, jakby nigdy nic. Byłem mężczyzną, na oko 30-35-letnim, oczywiście zupełnie mi nieznanym. Jak za każdym razem przeszukałem dom, by stwierdzić, kim jestem i jak się nazywam. Tym razem jednak nie udało mi się odnaleźć żadnych dokumentów. Niewątpliwie mieszkałem sam i byłem średnio zamożny. Ubrałem się w najlepszy strój, jaki znalazłem w szafie, zjadłem płatki z mlekiem i wyszedłem z domu.

Przez cały dzień włóczyłem się po mieście, bez wyraźnego celu. Zjadłem obiad w niezłej restauracji, nie przesadnie drogiej jednak, bo facet, którego widziałem w lustrze wyglądał mi na przyzwoitego gościa i nie miałem zamiaru puszczać go z torbami. Wieczorem wróciłem do domu. Gdy wchodziłem usłyszałem dzwonek telefonu komórkowego, który zostawiłem na stole. Generalnie nie odbierałem telefonów, bo rozmowy z nieznanymi mi ludźmi, na nieznane mi bliżej tematy, były zwykle więcej niż jałowe. Z nudów popatrzyłem jednak na wyświetlacz i zobaczyłem, że ktoś dzwonił do mnie tego dnia już 6 razy.

Pomyślałem, że może to być coś ważnego i postanowiłem przesłuchać automatyczną sekretarkę. Było to z pewnością bezpieczniejsze niż oddzwanianie do tej osoby i wykazywanie się przed nią kompletną demencją. Na sekretarce znajdowała się jedna nie odsłuchana wiadomość z dnia dzisiejszego. Jakiś męski głos mówił w niej: „Dzień dobry. Moje nazwisko nic panu nie powie. Mimo to dzwonię w bardzo ważnej sprawie. Grozi panu śmiertelne niebezpieczeństwo. Proszę koniecznie przyjść na ulicę Elie Street, mieszkanie 5, dzisiaj wieczorem, o godzinie 20-tej”.

Głos był zdenerwowany, ale jednocześnie brzmiał szczerze. Spojrzałem na zegarek. Była mniej więcej 19-ta. Zastanowiłem się nad tym, co powinienem zrobić. Miałem zwykle zasadę nie pakowania się w tego typu afery, ale tym razem sprawa wyglądała poważnie. Pomyślałem, że jeżeli nie pójdę pod wskazany adres, osoba, w której ciele jestem obecnie, może mieć poważne kłopoty dnia następnego. Bo nie można było wykluczyć, że jest jakiś dzień następny, pomimo że ja go nigdy nie doświadczałem. Musiałem więc jakoś zareagować.

Z drugiej strony nie bałem się zbytnio konsekwencji. Nie sądziłem, że może mi się stać coś złego. Wciąż uważałem, że to, co rozgrywa się na jawie, jest zasadniczo mniej ważne od tego, co mi się śni. Nawet jeżeli w tym momencie bardziej skupiałem swą uwagę na tym pierwszym. Pomysł, że ktoś może pozbawić mnie życia wydawał mi się niedorzeczny. Mniej więcej w taki sam sposób, w jaki nonsensem wydaje się dla normalnego człowieka myśl, że umierając we śnie umiera się naprawdę.

Znałem ulicę Elie Street i dotarłem tam przed 20-tą. Ciemniało już. Odnalazłem wskazany adres. Był to rozległy jednopiętrowy dom. Byłem pewien, że nigdy nie byłem w jego środku. Przed domem nie było żadnego samochodu. Wewnątrz nie paliło się żadne światło. Podszedłem bliżej. Już mówiłem, że byłem bardzo odważny.

Jak się okazało, drzwi były otwarte. Zapukałem, a że nie usłyszałem odpowiedzi, wszedłem do środka. Zapaliłem światło  i zacząłem przechadzać się po domu. Był zupełnie pusty. Jego wyposażenie było zupełnie standardowe. Nic szczególnego nie uderzyło mnie w oczy. Przebywałem akurat w rozległym salonie, gdy usłyszałem, że ktoś otwiera drzwi wejściowe i wchodzi do środka. Zanim zdążyłem zareagować rozległ się dźwięk samochodu, podjeżdżającego pod dom. Wyjrzałem przez oknoi zobaczyłem jakiegoś faceta. Wysiadł z auta i rozejrzał się. Nie znałem go. Po chwili szybkim krokiem wszedł do środka.

W następnym momencie otworzyły się drzwi, wiodące do pokoju, w którym przebywałem i w drzwiach ukazał się inny obcy mi mężczyzna. Najwidoczniej był to ten, który wszedł do domu jako pierwszy. Popatrzył na mnie zdziwiony, ale nic nie powiedział. Przez moment oboje staliśmy bez ruchu i bez słowa.

To, co się zdarzyło później przypominało zły sen. Zobaczyłem jak ktoś podbiega od tyłu, uzbrojony w długi, bejsbolowy kij i z całej siły uderza tego pierwszego w głowę. Uderzony padł jak ścięty. Krew z jego rozbitej głowy wylała się na dywan szerokim strumieniem. Zamarłem zupełnie. Nigdy wcześniej nie widziałem martwego człowieka. A mężczyzna uderzony kijem niewątpliwie nie żył. Gdy oderwałem od niego wzrok spostrzegłem, że ten, który stał, to był ten sam, którego widziałem wysiadającego z samochodu. Dopiero po chwili dotarło do mnie, że jego mina jest jakaś dziwna. Jakby był tak samo zaskoczony i przerażony tym, co się stało.

Wypuścił kij z rąk i oparł się o ścianę. Wyglądało na to, że wszystkie siły witalne uciekły z niego. Postanowiłem wykorzystać ten moment. Skoczyłem do przodu, odepchnąłem go i już po kilku susach znalazłem się przy drzwiach frontowych. Otworzyłem je i wypadłem na podjazd. Cisza, którą słyszałem za sobą sugerowała, że napastnik nie zareagował i wciąż tkwił w obezwładniającym letargu. W tym momencie przemknęło mi przez głowę, że muszę coś zrobić, zanim wezmę nogi za pas. Może zanotować jego numer rejestracyjny? Ale co, jeżeli to samochód kradziony? Nie bardzo wiedziałem co robić.

Wtedy właśnie zobaczyłem na fotelu pasażera leżącą komórkę. Nie zastanawiając się zbytnio otworzyłem drzwi samochodu, porwałem telefon i zacząłem uciekać. Wszystko to trwało może z 10 sekund. Dopiero w tym momencie usłyszałem, jak drzwi frontowe otwierają się. Gdy napastnik rzucił się za mną, wybiegałem już na ulicę i nic nie było w stanie mnie zatrzymać. Na szczęście byłem zdecydowanie bardziej wysportowany od tego, który mnie gonił. Choć na pewno żadna w tym moja zasługa. Słyszałem, jak coś krzyczy do mnie, ale nie miałem nawet ochoty słuchać, co to było.

Gdy uciekłem wystarczająco daleko postanowiłem przemyśleć całą sprawę. Wiedziałem, że muszę coś zrobić. Zapobiec jakoś temu, co się stało. Jednocześnie nie wiedziałem za bardzo jak. Z pewnością należało zacząć od ustalenia kim jest napastnik lub ofiara. Następnie trzeba dotrzeć do jednego lub drugiego. Tylko co zrobić z napastnikiem, jeżeli się już go odnajdzie? Wydać policji? Za czyn, który dopiero ma popełnić? Poza tym już widzę minę policjanta, gdy zaczynam wyjaśniać skąd wiem to, co wiem.

Lepszym rozwiązaniem wydawało mi się dotrzeć do ofiary. I zrobić wszystko, by ją ochronić. Tylko jak ustalić jej personalia? Przyglądałem się komórce, którą zdobyłem i nagle mnie olśniło. Wysoce prawdopodobne jest, jak stwierdziłem, że napastnik znał ofiarę i sam zwabił ją właśnie pod wskazany adres. Morderstwo musiało być zaplanowane. Przynajmniej na takie wyglądało. Zacząłem więc przeglądać listę wybieranych ostatnio numerów. Jak się okazało zabójca kilkakrotnie tego dnia dzwonił pod ten sam numer.

Jeżeli jest to numer telefonu ofiary, myślałem, gdy zadzwonię na niego, nikt nie powinien się odezwać. Drżącymi dłońmi zrobiłem to więc i w odpowiedzi usłyszałem pociągły dźwięk dzwonka. Niewątpliwie telefon, na jaki dzwoniłem, był włączony, ale nikt go nie odbierał. Powtórzyłem tę czynność kilkakrotnie, z takim samym rezultatem. Gdy dzwoniłem zbyt długo włączyła się automatyczna sekretarka. Męski głos powiedział: “Tu John Wilson. Po sygnale proszę zostawić wiadomość”. Nie muszę chyba mówić, że nie znałem ani tego głosu, ani nazwiska John Wilson. Wszystko wskazywało jednak na to, że należały do mężczyzny, który został tego dnia zamordowany.

Zapamiętałem jego numer telefonu i zmęczony poszedłem spać. Chyba pierwszy raz w życiu byłem tak zaaferowany, że sen, który mi się przyśnił nie wywołał we mnie nawet cienia zainteresowania. Chciałem by jak najszybciej się skończył. Chciałem z powrotem znaleźć się na jawie i rozwiązać zagadkę zabójstwa. A także uratować Johna Wilsona. O którym nic nie wiedziałem.

Gdy tylko się obudziłem zerwałem się na równe nogi. Na szczęście pamiętałem numer telefonu Wilsona. Zadzwoniłem do niego, ale nie odebrał. Zacząłem się zastanawiać co powinienem zrobić. Mogłem znaleźć jego numer w książce telefonicznej i próbować ustalić gdzie mieszka. Ale u większości prywatnych osób książki nie podają miejsc zamieszkania. Poza tym wcale nie mam pewności, że zastanę go w domu. Być może pracuje do późna. A o 20-tej ma zostać zamordowany. Z kolei jeżeli nie odbiera telefonu, nie mam możliwości mu pomóc. Byłem w kropce.

Na jakimś etapie postanowiłem się uspokoić. Po pierwsze nic nie mogłem zrobić. Po drugie, myślałem, jeżeli nie uda mi się dzisiaj, będę miał szansę go uratować jutro. Mam do dyspozycji milion możliwych szans. I w końcu znajdę jakieś wyjście z sytuacji. Z takim poczuciem przeżyłem następne kilka godzin. Jednak świadomość tego, co ma się wydarzyć wieczorem, nie dawała mi spokoju. Nie byłem w stanie się na niczym skupić. W końcu stwierdziłem, że muszę zacząć działać.

Zadzwoniłem do Wilsona jeszcze kilka razy. Bez rezultatu. Jego komórka była włączona, ale nie odpowiadał. Nie potrafiłem zrozumieć dlaczego. Wreszcie postanowiłem mu się nagrać na automatyczną sekretarkę. Powiedziałem, że grozi mu niebezpieczeństwo i że muszę się z nim spotkać. Podałem najbardziej oczywisty adres spotkania: Elie Street. Być może było to ryzykowne, ale z drugiej strony, rozumowałem tak: nie wiadomo czy dostanie wysłaną przeze mnie wiadomość. Tak czy owak pojadę na wskazane miejsce i postaram się go ochronić. Przynajmniej tyle mogę zrobić.

Gdy dochodziła 20-ta byłem coraz bardziej zdenerwowany. Być może powinienem był załatwić sobie jakiś pistolet czy coś w tym rodzaju, ale nie było na to czasu. Pod dom na Elie Street podjechałem kilka minut po czasie. Miałem nadzieję, że nie jest za późno. Wyszedłem z samochodu. W oknie paliło się światło. Byłem pełen najgorszych przeczuć, ale nie było już odwrotu.

Wszedłem do środka. I w tym momencie dotarło do mnie coś strasznego. Mój umysł zaczął bardzo szybko pracować. Byłem w tej sytuacji już raz. Wiem, że w domu przebywa trzech mężczyzn. Jednym z nich jestem ja. Drugim jest napastnik. Trzecim – ja z wczoraj, czyli świadek całego zdarzenia. Wychodzi więc na to, że to ja jestem ofiarą! Ta myśl zmroziła mnie od stóp do głów. To ja miałem zostać zabity! To mnie zwabiono do tego domu w celu popełnienia morderstwa! Dlaczego wcześniej nie uświadomiłem sobie tej oczywistości...

Strach pobudził mnie do działania. Stwierdziłem, że jest tylko jedna szansa, by zmienić jakoś bieg wydarzeń. To ja musiałem zabić napastnika. To ja musiałem stać się napastnikiem. By samemu nie zostać ofiarą. Spojrzałem przed siebie i ujrzałem stojącego w drzwiach mężczyznę. Nie zastanawiając się nawet przez moment chwyciłem stojący pod ścianą kij i z całej siły uderzyłem go w głowę.

Padł na ziemię. Z rozbitej głowy szybko wypływała krew. Popatrzyłem przed siebie i zobaczyłem siebie z wczoraj. Patrzył ogłupiałymi oczami, najpierw na ciało, a potem na mnie. Wtedy zrozumiałem. Wszystko było tak samo jak za poprzednim razem. Nic się nie zmieniło. Oparłem się zdruzgotany o ścianę, nieruchomo wpatrzony w to, co zrobiłem.

Dopiero po chwili uświadomiłem sobie, że mężczyzna przebiegł koło mnie i wypadł na zewnątrz domu. – Nie – pomyślałem – To trzeba przerwać! – Rzuciłem się za nim, ale gdy wybiegłem, trzymał już w ręku moją komórkę. Nie byłem w stanie go dogonić. Biegł zbyt szybko. Nic nie pomogło, że wołałem za nim. Biegłem i krzyczałem: - Poczekaj! To ty jesteś Johnem Wilsonem! – Mimo to nie słyszał mnie.

Szybko straciłem dech i musiałem się zatrzymać. Byłem rozdygotany. Całe ubranie miałem schlapane krwią. Należała do człowieka, którego nie znałem. Nie miałem też zielonego pojęcia, dlaczego go zabiłem.

Mój umysł nie pracował w tym momencie tak, jak należy. Nie wiedziałem co mam robić. Brakło mi pomysłów, jak kontynuować tę historię. W głowie czułem pustkę. Chciałem tylko odpocząć. Umyć się trochę i położyć do łóżka. Tak też zrobiłem.

Przez następne dni 17 maja robiłem wszystko, by zapomnieć o tym, co się stało. Minęło kilka miesięcy od wydarzeń, które wam opisałem. Nie poczyniłem w tym czasie niczego, by wracać do tego. Wręcz przeciwnie. Pamięć o tym usuwałem w najdalszy zakątek mojego umysłu. Wypierałem to tak długo, aż prawie o tym zapomniałem. Jak zapomina się o przykrym dla nas śnie, o którym pamiętać nie chcemy.

Można powiedzieć, że po pewnym czasie zacząłem nawet wierzyć, że nic takiego nigdy się nie wydarzyło. Znów powoli zacząłem cieszyć się różnymi rzeczami. Bawić się, uśmiechać, korzystać z życia. Tylko czasem świadomość wydarzeń, które się rozegrały wracała. Czułem wtedy, że zmieniły mnie one na zawsze. I choćbym nie wiem jak próbował od tego uciekać, jakieś drobne wspomnienie zawsze czaiło się gdzieś. Strach, niesprecyzowany i pierwotny. Powodował on, że czasem budziłem się w środku nocy, zlany potem, przerażony. W oczekiwaniu na to, co było nie do uniknięcia. W przeczuciu własnej śmierci.

Wreszcie któregoś dnia stało się to, co stać się musiało. Wracałem wieczorem do domu. Musiałem być zamyślony, bo nie poznałem miejsca, do którego wchodziłem. Ale czy gdybym go poznał coś by to zmieniło? Nie sądzę.

Wewnątrz paliło się światło, co zdziwiło mnie, bo mieszkałem sam. Miałem jednak zwyczaj nie zamykać za sobą drzwi, ilekroć gdzieś wychodziłem. – Prawdopodobnie to włamywacz – pomyślałem. Otworzyłem drzwi do salonu i wtedy go zobaczyłem. Stał przy oknie, wpatrując się we mnie pytająco. Szybko przypomniałem sobie jego twarz. Był to John Wilson. To na niego tak długo czekałem. W tym momencie wiedziałem, że nie ma już ucieczki. Że wszystko jest już przesądzone. Poczułem potężne uderzenie w głowę i zwaliłem się na podłogę. Poczułem wyraźnie, że umieram.

To dziwne, ale nigdy więcej nie przyśniło mi się już nic.

Kiedy poznajemy jakiegoś pisarza, jest prawie pewne, że najlepsze lata ma on już za sobą. Z tego punktu widzenia odkrywamy go zawsze za późno. Gdy napisał już swe największe dzieła i teraz pozostało mu co najwyżej pisanie tych pomniejszych. Nigdy natomiast nie dane jest nam obserwować, jak dochodzi do tych największych. Bo wtedy jest jeszcze za mało znany, by miało szansę do nas dotrzeć to, co pisze. Każdy pisarz ma okres wzrostu możliwości twórczych, szczyt owych możliwości, który nie trwa zwykle zbyt długo, po czym następuje czas nieubłaganego upadku. Rozciągnięty w czasie tym bardziej, im więcej lat życia mu jeszcze zostało. Biorąc to pod uwagę należy sobie uzmysłowić, że wszyscy żyjący pisarze, których uznamy za wybitnych, są już kompletnie skończeni. Wypaleni wewnętrznie i albo milczący, albo, częściej, odcinający kupony od sławy, która dawno przeminęła. Z tego powodu nie powinni oni wywoływać w nas uczucia zachwytu czy zazdrości. Wręcz przeciwnie. Powinniśmy im z całego serca współczuć.

Dlatego tak bardzo nie lubię zamieszania, jakim w naszej kulturze otacza się uznanych artystów. Robienie wywiadów z ludźmi, którzy kiedyś napisali genialną powieść, skomponowali genialny utwór muzyczny czy namalowali genialny obraz, jest całkowicie bezcelowe. A przede wszystkim spóźnione. Jeżeli mieli oni coś do powiedzenia to wyłącznie w chwili tworzenia owych fantastycznych dzieł, ewentualnie dzień wcześniej. Obecnie jest to już tylko jałowym babraniem się w przeszłości. Wspominaniem rzeczy, która przeminęła i zapewne nigdy już nie wróci. Pisarz, który niegdyś napisał coś wybitnego, jest niczym Bóg, który stworzył świat, po czym spędził całą resztę wieczności nudząc się i dłubiąc w nosie. Osoba taka ma świadomość, że wszystko jest już za nim. Nie musi nic robić. Finansowo jest ustawiony, a artystycznie sam siebie nie przeskoczy. Jest jak potrójny mistrz olimpijski wysłany na emeryturę. Resztę życia może przeżyć łowiąc ryby i rozdając autografy. Patrząc jak się starzeje i wypadają mu zęby.

Chociaż oczywiście każdy taki pisarz w rzeczywistości zachowuje się akurat odwrotnie. Tzn. usiłuje przekonać nas, że to właśnie teraz jest mądrzejszy niż kiedyś, bardziej twórczy i tylko patrzeć jak napisze coś wielkiego. Wydaje więcej niż kiedyś, pisze powieść za powieścią, wypowiada się na najrozmaitsze tematy, przy każdej nadarzającej się sposobności. Wszystko to stanowi rozpaczliwą zasłonę dymną, która ma odwrócić naszą uwagę od oczywistości. Od tego, że jego książki są coraz gorsze i sprzedają się jedynie dzięki temu, że wiele osób kupuje je, sugerując się znanym nazwiskiem, po czym odkłada zdegustowana po kilku stronach. Dlatego dobrym obyczajem powinno być nie pisanie po osiągnięciu pewnego poziomu. Np. urzędowy zakaz publikacji po otrzymaniu Nagrody Nobla. Albo ograniczenie w ilości tytułów, jakie można wydać pod swoim nazwiskiem. Na zasadzie: masz pięć szans, nie udało się, przykro nam. Albo: udało się, bardzo dobrze, ale teraz dopuść też innych. Nie bądź takim zapatrzonym w siebie egocentrykiem.

Z drugiej strony w dziedzinie literatury występuje też zasada, że ci najwięksi nie zyskują uznania za życia. To, co do nas dociera z dzieł współczesnych to w przeważającej części popłuczyny. Jak widzę w księgarni książkę, która wydana 2 lata temu została już opublikowana w 40 językach i sprzedała się w 50 milionach egzemplarzy, od razu odkładam ją na miejsce. Kilka razy próbowałem czytać tego typu rzeczy i mogę z całą pewnością powiedzieć, że jest to największy chłam jaki tylko można sobie wyobrazić. Szanujący się artysta nie powinien zostać doceniony przez własne pokolenie, bo to oznacza, że jedynie schlebia on gustom tego pokolenia. Jeżeli ma ponad to pokolenie wykroczyć, przewyższyć je, musi dostać od tego pokolenia potężnego kopniaka w tyłek. Powinien spędzić życie pod mostem, a nie na bankietach z okazji przyznania kolejnej literackiej nagrody. Poza tym dobra książka nie może się sprzedać w 50 milionach egzemplarzy, bo nie ma na świecie tylu ludzi intelektualnie przygotowanych na kontakt z dobrą książką.

Z tego względu o wybitnych pisarzach naszej generacji mamy szansę się dowiedzieć najwcześniej za jakieś 20-30 lat. Tak samo jak ci, których odkrywamy teraz, albo nie żyją, albo się już skończyli. I to bardzo dobrze. Bo dzięki temu nie mamy prawa stwierdzić z całkowicie czystym sumieniem, że żyjemy w czasach upadku kultury wysokiej. Ta kultura żyje, tyle że o niej nic nie wiemy. Nie jesteśmy w stanie jej poznać. O jej naprawdę wartościowych produktach dowiemy się dopiero w przyszłości. A jak na razie dociera do nas kulturowy plankton. Telewizja, szum informacyjny, medialne zawracanie głowy, czyli wszystko to, co lepiej jest przyciszyć i przeczytać jakąś książkę. Koniecznie napisaną kilkadziesiąt lat temu.

Jak podały media ostatnią walkę Mariusza Pudzianowskiego oglądało w Polsce 5.4 miliona ludzi. Tym sposobem transmisja sportowa pomogła w ustaleniu dość dokładnej ilości idiotów, jaki mamy w naszym kraju. Bo trudno inaczej nazwać kogoś, kto chociaż na co dzień chodzi w spodniach i być może nawet posługuje się nożem i widelcem, z własnej nieprzymuszonej woli chce patrzeć na dwóch nafaszerowanych sterydami facetów o umysłowości warzywa kopiących się, duszących i okładających pięściami. „Sport” ten jest niewątpliwie wyrazem zdziczenia naszych czasów, chociaż bynajmniej każde czasy mają swoje własne zdziczenie, niekoniecznie mniejsze od obecnych. W starożytnym Rzymie też istniało publiczne przyzwolenie na to, by teoretycznie wykształcony i inteligentny człowiek chodził na igrzyska, w czasie których członki były odrąbywane, ludzie masakrowani, a krew płynęła strumieniami. Można nawet zauważyć cywilizacyjny postęp. Bowiem obecnie zawodnik wychodzi na ring wyłącznie z własnej woli, a nie jest do tego przymuszany. Mimo to atawizm, z jakim mamy do czynienia jest dokładnie ten sam. I brak potrzebnej krytyki ze strony kół opiniotwórczych, które dbać powinny o to, by społeczeństwo, pozostawione samo sobie nie zdziczało zupełnie.

Amerykanie od lat mają wrestling, który spełnia u nich istotną społeczną funkcję. Dzięki niemu grupa prymitywów, z reguły bez pracy i skończonej szkoły, ma możliwość wyładowania nagromadzonej w ciągu dnia agresji. Wrestling ma jednak zasadniczą zaletę, polegającą na tym, że występujący tam zawodnicy udają. Jest to wszystko ustawione od początku do końca. Zapaśnicy obrzucają się błotem i zachowują jak pozbawieni mózgu psychopaci, ale nie ma to nic wspólnego z rzeczywistością. To tylko taki teatr dla debili, którzy muszą to oglądać, bo niczego przeznaczonego dla ludzi inteligentnych nie byliby w stanie zrozumieć. MMA to natomiast bicie się na serio. Można powiedzieć, że występujący tam zawodnicy wcale nie udają, że są głupi, tylko naprawdę tacy są. Zresztą żaden w miarę myślący człowiek nie zgodziłby się na to, by wyjść na ring, gdzie ten drugi ma prawo mnie uderzyć, kopnąć, przewrócić, a jak mnie już przewróci to może mnie jeszcze leżącego bić po twarzy. Żeby coś takiego robić i żeby na takie coś patrzeć, z własnej woli kupować bilety, trzeba być nienormalnym. Psychicznie normalna jednostka nie jest do tego zdolna. Tak jak nie potrafi patrzeć na krowy zabijane prądem. Albo na horror w stylu „Koszmar z Ulicy Wiązów”.

Tymczasem ten cyrk pomału, także dzięki medialnej popularności Pudzianowskiego, nawiasem mówiąc sympatycznego i niegłupiego faceta, chociaż po odsiadce, staje się w Polsce sportem narodowym. Wypierając tym samym naszą poprzednią namiętność, jaką były skoki narciarskie. Namiętność dość głupią, bo nikt przecież sportu tego samemu nie uprawiał, a i ideę gapienia się na to, jak grupa facetów z dopiętymi do nóg nartami usiłuje spaść na ziemię jak najpóźniej, trudno nazwać nadmiernie inteligentną. Niewątpliwie MMA ma w Polsce większy potencjał. Wystarczy przejść się nocami po ulicach polskich miast i każdy ma szansę na własnej skórze przekonać się jak wielki. Ćwiczących i chętnych do ćwiczenia mamy mnóstwo, a wielu naprawdę utalentowanych. Poziom publicznego schamienia też sprzyja rozwojowi tego „sportu”. Po latach lansowania rozmaitych Dod i Wojewódzkich można to nawet nazwać kolejnym logicznym etapem. To jest to, na co wszyscy czekają. Po co obrażać się wzajemnie przy pomocy mikrofonu i błyszczeć elementarnym brakiem kultury, jeżeli można, w blasku reflektorów, przed milionami telewidzów, kogoś najzwyczajniej poturbować. Złamać mu rękę, wybić zęby, rozbić nos. Publiczne egzekucje są jeszcze zakazane, ale jesteśmy na najlepszej drodze do tego. Pewnie za kilka lat będę jednym z nielicznych, którzy będą pisać, że to niewłaściwe. I tak samo jak teraz nikt nie zrozumie o co mi chodzi i dlaczego się czepiam.